ผมตื่นขึ้นมาอีกครั้งพร้อมกับความผิดหวัง
สายตาสอดส่องมองไปรอบกาย ก่อนจะวางโฟกัสไว้ที่ใบหน้าหล่อเหลาของใครสักคนที่กำลังนั่งสัปหงกอยู่ข้างเตียง
"เต"
อีกฝ่ายหลุดออกจากภวังค์พลางเงยหน้ามองผม
"เตครับ"
"พี่รัน"
เขาช่วยประคองให้ผมลุกขึ้นนั่ง มือก็ส่งน้ำมาให้ดื่มก่อนจะกลับลงไปนั่งที่เดิม
"ไม่มีแข่งต่อหรอครับ หรือว่าผมทำเตไม่มีสมาธิ"
"ไม่ใช่ การแข่งจบแล้ว"
"เตได้ที่หนึ่งมั้ย"
เจ้าตัวเงียบ แต่ยังคงมีรอยยิ้มประดับไว้บนใบหน้าอยู่เสมอ
"เตครับ"
"ผมไม่พลาดอยู่แล้ว"
ผมถอนหายใจอย่างโล่งอก มือก็ยกขึ้นกุมขมับแล้วหลบสายตาของอีกฝ่าย เพียงเพราะไม่อยากให้เขาต้องผิดหวังไปมากกว่านี้
"พี่หลับไปนานเลยรู้ไหม ผมตกใจแทบแย่"
"ผมหลับนานเลยหรอ"
"อืม"
ไม่น่าตื่นมารู้สึกคอแห้งเลย เพราะเป็นลมไปก่อนหน้านี้หรือเปล่า แต่หลังจากนั้นผมก็ไม่รู้สึกตัวอีกเลย ไม่มีแม้แต่ความฝันในตอนหลับด้วยซ้ำ
"กันดั้มสีแดงกับสีขาวชอ
