แกร๊ก
ทุกอย่างแน่นิ่ง เกียร์คว้าแขนเส้นด้ายเดินลัดเลาะทางแคบเข้าหมู่บ้าน เป็นครั้งแรกที่เธอได้มาเห็นสภาพความเป็นอยู่ ถึงจะหลังเล็กแต่เป็นสัดส่วน
ภายในบ้านปิดไฟมืดสนิท รู้ตัวอีกทีก็ยืนนิ่งลำพัง หัวใจเธอเต้นระส่ำ
"พ พี่เกียร์อย่าเล่นนะ" รอบด้านมืดสนิทไม่เห็นทาง "พี่เกียร์!"
"เบาหน่อยน้องฉันอยู่ในน้อง"
"แล้วพี่พาหนูมาที่บ้านทำไม"
"ทำไมกลัวเหรอ"
เสียงผ่อนลมหายใจเกือบขาดอยู่ด้านหลัง เกียร์อ้อมมาประกบเนื่องจากแกล้งหยอกเย้าเด็กบ้าในความมืดเท่านั้น
"ใครกลัว..คนอย่างเส้นด้ายไม่กลัวอยู่แล้ว" ฉันตอบกลับ
"นอกจากคำพูดจาปากดี อยากรู้ว่าตอนใช้ปากทำอย่างว่า..จะเด็ดด้วยไหม ฮึ"
วะ ว้ายยย!
เสียงร้องตกใจของตัวเล็กที่โดนกระชากจนปลิวนั่งลงพื้น ภายใต้ความมืดยังเห็นแสงจันทร์สว่างลอดผ่านหน้าต่างเข้ามาปรากฏเงาตะคุ่ม
"อ้าปากสิ" ผมจับปลายคางเชิดขึ้น
"มะ ไม่เอา ฮึกกก ก็น้องสาวพี่อยู่เราไม่ควร..."
"กุ๊ก
