"ดึกแล้วนะทำอะไรกัน!"
ด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดจึงทำให้เกียร์รีบผละออกเดินกลับเข้าห้องปิดประตูเสียงดัง ปั้ง! ปล่อยให้เด็กสาววัยสิบแปดยืนร้องไห้มองตาม
วันต่อมา
"พ่อจะเอาตู้เชฟไปไหน" เมื่อตื่นนอนจึงเดินลงมาหาข้าวเช้ากินแต่เห็นพ่ออุ้มตู้เซฟของบ้านใบเล็กกำลังจะเดินออกไป
"ไม่ใช่เรื่องของแก"
"จะไม่ใช่เรื่องของหนูได้ยังไงตอนนี้บ้านเราเป็นหนี้ ตู้เซฟนั้นเก็บทองแท่งเอาไว้อาจจะเป็นเงินก้อนสุดท้ายก็ได้พ่อจะเอาไปไหนคะ"
"ไปลงหุ้นเพื่อเอากำไรมาใช้หนี้ไง"
สายตาดุดันจ้องมองคล้ายกับตำหนิลูกสาวคนเล็กอย่างเส้นด้ายเธอวิ่งมาขวางทางเอาไว้
"แล้วแม่รู้หรือเปล่าว่าพ่อมาเอาตู้เซฟไป"
"ก็ฉันบอกแล้วว่าไม่ใช่เรื่องของแก"
"ถ้าอย่างนั้นหนูก็ไม่หลีกทางให้"
"ฉันสั่งให้ถอยไป!"
พึก
เพล้ยง
ตัวเธอถูกแรงของผู้เป็นพ่อเดินกระแทกจนเซล้มไปโดนกระถางดอกไม้แตกกระจาย เลือดที่เเขนรินไหลเนื่องจากโดนเศษมีคม
"คุณทำอะไรเนี่ย!!"
