บท.27- เลิกกัน [ความพยายาม]

840 คำ

คอนโด ฝน "ถ้าไม่ติดที่ว่าญาติของแม่จะมาพักก็คงให้มึงอยู่ที่นี่ได้หลายวัน" ฝนบ่นพึมพำ "เสียดายให้อยู่ได้แค่คืนเดียว" "ไม่เป็นไรหรอกเข้าใจตอนนี้พอมีเงินเดี๋ยวไปเช่าโรงแรมก็ได้" "เมื่อเช้ามึงไม่มีสมาธิเรียนเลยนะ" "แน่ล่ะสิ ตอนนี้พ่อหอบทองแท่งสมบัติชิ้นสุดท้ายของบ้านไปขายเพื่อลงหุ้นบ้าบออะไรก็ไม่รู้ ทั้งที่บริษัทติดหนี้อยู่แท้ๆ" หลังเลิกเรียนฉันกลับไปบ้านขนกระเป๋าเสื้อผ้าบางส่วนอยากออกมาอยู่ลำพัง แม่เหมือนจะไม่อนุญาตแต่สุดท้ายก็ทนความรบเร้าไม่ไหว ตืดดด ตืดดด "ว่าแต่ใครโทรมาตั้งแต่ที่มหาลัยมึงก็ไม่รับโทรศัพท์ทั้งวันเป็นสิบกว่าสายได้แล้วมั้ง" โทรศัพท์มือถือของเส้นด้ายสั่นอยู่ในกระเป๋าจนฝนสงสัย "ใคร?" "ก็แค่คนโทรผิดน่ารำคาญ" "มึงก็บล็อกไปเลยสิปล่อยให้มันโทรมาอยู่ได้" "ช่างเถอะเดี๋ยวก็คงหยุดโทรเองนั่นแหละ" เบอร์ที่โทรมาฉันจำได้ว่าเป็นของพี่เกียร์ ทำไมยังอยากติดต่อ..หรือเห็นว่าฉันมันง่าย

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม