อย่างน้อยก็อาจทำให้คลายเศร้าบ้าง พอมาถึงจุดหมาย..ฝันก็สลายทันที บ้านหลังหนึ่งกำลังตั้งวงดนตรีพร้อมอาหารเครื่องดื่ม
"พามาเที่ยวงานขึ้นบ้านใหม่เนี่ยนะ?!"
ไม่รู้ต้องถอนหายใจกับตรงไหนก่อน มาถึงเจ้าของงานก็เดินออกมารับแขก เกียร์วางมือตบบ่าไหล่ของอีกฝ่าย
"ไอ้นิคได้ข่าวว่ามึงซื้อบ้านใหม่กูมาแสดงความยินดีด้วย" ผมส่งยิ้มให้เพื่อน "จำได้ไหมเราเคยเรียนประถมด้วยกัน"
"____"
"กูไงไอ้เกียร์อะคนที่เคยขโมยยางลบมึง"
"เกียร์..."
"กูไงที่เคยแอบปล่อยยางรถมึงตอนฝนตก กูยังเคยเอากรรไกรไปตัดผมมึงให้แหว่งเลย ฮ่าๆ"
หมับ
เส้นด้ายกระชากชายเสื้อของเกียร์แล้วดึงมาใกล้เมื่อสายตารอบข้างจ้องมองอย่างไม่ชอบใจ
"ก่อนจะได้แดกข้าวอาจจะได้แดกตีนนะพี่เรากลับเถอะ"
"ไว้ใจกูสิไอ้นิคมันนิสัยดีจะตาย"
"แต่พี่เหี้ยนะเขาไม่ด่าพ่อก็บุญแล้ว"
"ปากเธอน่าถอดรองเท้าผ้าใบขาดๆ ตบให้เต็มแรง"
อย่างที่ผมพูดไอ้นิคมันเป็นคนดีจึงยอมให้มา
