“ เสด็จพี่ พูดอะไรก็ไม่รู้ต่อหน้าคนอื่นมากมาย ”
“ ทำไมล่ะ ”
“ น่าอายนี่เพคะ ”
“ อายทำไม ทุกคนในเมืองนี้รู้ว่าพี่รักเจ้าแค่ไหน พี่จะแสดงความรักให้เจ้ามันผิดหรือ หากเป็นไปได้พี่อยากจะขย้ำกินเจ้าทันทีที่กระโดดลงจากหลังม้าด้วยซ้ำ ”
“ พูดอะไรก็ไม่รู้ ” นางงึมงำอยู่ที่แผงอกด้วยความเขินอาย กิริยานั้นยิ่งปลุกปั่นให้เขาคลั่ง
“ สามวันแล้วที่พี่ไม่ได้รักเจ้า เมียรัก พี่ทนไม่ไหวแล้ว ” เขากระซิบอยู่แนบริมฝีปากนาง ดวงตารุ่มร้อนแผดเผาให้ในกายนางเต้นเร่าเช่นเดียวกัน
“ ข้าก็ทนไม่ไหวเช่นกัน ” นางตอบกลับ นั่นทำให้ความอดทนของท่านเจ้าเมืองขาดสะบั้น เขาเลี้ยวแวะที่อุทยานที่เต็มไปด้วยไม้ดอกไม้ประดับสวยงามก่อนจะถึงห้องบรรทม เลือกวางนางลงบนพื้นใต้ต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่งที่ล้อมรอบมีพุ่มไม้บดบัง
“ เสด็จพี่จะทำอะไรเพคะ ” นางถามเมื่อเขาสาละวน ปลดเปลื้อง
