มาเฟียคลั่งเมียเด็ก

ยินดีที่ได้รู้จัก

ตอนที่ 4

19.00 น.

มนลดาเรียกรถแท็กซี่และบอกให้คนขับไปส่งเธอ ตามชื่อโรงแรมที่เอมมี่บอก ยิ่งใกล้ถึงโรงแรมมากเท่าไหร่ หัวใจของเด็กสาวก็ยิ่งเต้นแรงมากขึ้นเท่านั้น ตึกสูงระฟ้าบ่งบอกถึงความหรูหราที่เธอไม่เคยมีโอกาสได้สัมผัส เมื่อลงจากรถเด็กสาวเงยหน้ามองขึ้นไปบนยอดตึกสูงตระหง่านราวกับว่ากำลังจะถูกกลืนกินด้วยบรรยากาศรอบ ๆ บริเวณนั้น

“สวัสดีค่ะ...” พนักงานต้อนรับในชุดยูนิฟอร์มสีขาวสะอาด เอ่ยทักทายมนลดาอย่างสุภาพ

“ดิฉันมาหาคุณเดวิด คาร์เตอร์ ค่ะ” มนลดาเริ่มต้นพูดด้วยเสียงที่สั่นเครือเล็กน้อย พนักงานสาวพอได้ยินชื่อของเจ้านายก็รีบบอกมนลดาทันที

“อ๋อ...เชิญทางนี้ค่ะ” พนักงานสาวเดินนำมนลดาเดินไปยังลิฟต์ตัวหนึ่งที่ดูหรูหรา เขาใช้การ์ดพิเศษแตะที่หน้าลิฟต์ ตัวเลขแสดงชั้นต่าง ๆ บนแผงควบคุม จากนั้นก็ดับลงไปเกือบทั้งหมด เหลือไว้เพียงแค่เลข 59 ซึ่งเป็นชั้นที่เธอต้องไปเท่านั้น และเดาว่ามันน่าจะชั้นสูงสุด

เมื่อลิฟต์เปิดออกมนลดาพบกับชายหนุ่มคนสองคน แต่งกายด้วยชุดสูทสีดำ เธอเดาได้ทันทีเลยว่า ชายร่างสูงสองคนนี้จะต้องเป็นบอดี้การ์ดของเขาอย่างแน่นอน ตามที่สาวรุ่นพี่บอก

“คุณเดวิดกำลังรอคุณอยู่ด้านใน เชิญครับ” เสียงของบอดี้การ์ดหนุ่มเอ่ยขึ้น เมื่อเขาเปิดประตูเปิดประตูให้เธอ

หัวใจของเด็กสาวเต้นรัวด้วยความประหม่า เมื่อก้าวเข้ามาในเพนต์เฮาส์ที่หรูหรา ภายในห้องกว้างขวางถูกตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์ครบครัน ผนังกระจกบานใหญ่เผยให้เห็นทิวทัศน์ของกรุงเทพมหานครยามค่ำคืนที่สวยงามราวกับภาพวาด

เธอไม่เคยสัมผัสสถานที่แบบนี้มาก่อน จนแทบคิดว่ามันคือความฝัน ความตื่นตาตื่นใจที่ได้เห็นความอลังการทุกตารางนิ้ว ทำให้เธอเผลอหยุดชะงักไปครู่หนึ่ง แต่แล้วสายตาของเธอก็พลันหยุดนิ่งที่ร่างสูงใหญ่ของใครบางคน เขาคือชายในรูปที่เธอเห็นเมื่อสักครู่ก่อนมายืนอยู่ตรงนี้...และตัวจริงของเขากลับดูดีกว่าในรูปเป็นหลายเท่า

เดวิด คาร์เตอร์กำลังออกกำลังกายพร้อมกับชมวิวไปด้วย เขายังไม่เห็นว่าเธอเข้ามายืน เด็กสาวกล้า ๆ กลัว ว่าจะเรียกเขาดีมั้ย ร่างสูงใหญ่ของเขาอยู่ในชุดเสื้อยืดรัดรูปสีขาวเนื้อดีที่แนบชิดไปกับผิว เผยให้เห็นแผงอกกว้างและมัดกล้ามเนื้อที่แข็งแกร่งซึ่งซ่อนอยู่ภายใต้เสื้อผ้าเหล่านั้น

เหงื่อที่ผุดพรายขึ้นมาตามไรผมสั้นทำให้ใบหน้าหล่อเหลาของเขาดูเซ็กซี่อย่างร้ายกาจ เขาตั้งใจกับทุกการเคลื่อนไหวของการออกกำลังกายแต่ละท่าอย่างไม่ลดละ ทุกกล้ามเนื้อในร่างกายเกร็งขึ้นอย่างเต็มที่ราวกับกำลังเตรียมพร้อมสำหรับการต่อสู้

ความน่าเกรงขามที่มาพร้อมกับความหล่อเหลาอันหาที่เปรียบไม่ได้ ทำให้มนลดารู้สึกราวกับกำลังถูกสะกด สายตาของเธอไม่สามารถละไปจากเขาได้เลยแม้แต่วินาทีเดียว เขาราวกับเป็นงานศิลปะชั้นยอดที่ถูกสลักเสลาขึ้นมาอย่างสมบูรณ์แบบในทุกรายละเอียด ทุกมัดกล้ามเนื้อและรอยสักที่ทอดยาวบนผิวเนื้อแข็งแกร่งราวกับงานแกะสลักอันวิจิตรบรรจง ทำให้เธอเผลอจ้องมองอย่างหลงใหลจนลืมสิ้นทุกสิ่งทุกอย่าง

ระหว่างที่มนลดากำลังเหม่อมองเรือนร่างของเขาอย่างไม่รู้ตัวนั้น เดวิดก็หยุดชะงัก ร่างกายที่เปี่ยมไปด้วยพลังหยุดนิ่งกลางคัน เขารับรู้ถึงการมาของเธอตั้งแต่ประตูถูกเปิดออก แต่เขาเพียงแค่รอ... รอว่าเธอจะทักทายเขาก่อนเมื่อไหร่ แต่เมื่อเห็นเธอยืนเงียบ ๆ เขาก็ค่อยๆ หันหลังกลับมาเผชิญหน้ากับเธอ ดวงตาคมกริบสีฟ้าครามสบเข้ากับดวงตาคู่หวานของเธออย่างจัง

มนลดาสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ ใบหน้าเห่อร้อนขึ้นสีระเรื่อด้วยความอับอายที่ถูกจับได้ เขายกมุมปากขึ้นเล็กน้อยแล้วคลี่ยิ้มให้เธอ ก่อนจะเอ่ยถาม

“มาตั้งแต่เมื่อไหร่” เสียงทุ้มต่ำที่หอบเล็กน้อยจากการออกกำลังกายเอ่ยถาม ใบหน้าคมคายของเขาฉาบด้วยเหงื่อที่ผุดพราย แต่รอยยิ้มที่มุมปากทำให้ความหล่อเหลานั้นดูมีเสน่ห์และน่าเกรงขามไปพร้อม ๆ กัน

“เอ่อ...สักครู่แล้วค่ะ” มนลดาตอบกลับอย่างแผ่วเบาด้วยความประหม่า ดวงตาคมกริบสีฟ้าครามสบเข้ากับดวงตาคู่หวานของเธออย่างจัง เขาหยุดออกกำลังกายและเดินมาหาเธอ

“งั้นเชิญคุณ....ที่ห้องนั่งเล่นดีกว่า” เขาผายมือเชื้อเชิญให้เธอก้าวเข้ามาในพื้นที่ส่วนตัว มนลดาได้แต่ก้มหน้าเดินตามไปอย่างว่าง่าย ราวกับลูกแกะที่กำลังเดินเข้าสู่กรงของราชสีห์

“คุณเอมมี่ส่งคุณมาใช่มั้ย” เขาถาม

“ค่ะ” เด็กสาวตอบสั้น ๆ