(ชิเอล)
ณ ห้องนอน
“ชิเอลคิดถึงเฮียมาก ๆ เลย”
เสียงอู้อี้พูดขึ้นหลังจากจัดการตัวเองเรียบร้อยและกระโดดขึ้นมานอนซุกใต้ผ้าห่มผืนเดียวกันกับเฮียลู่ สองแขนโอบกอดร่างหนาไว้ชิดกับตัว ก้มหน้าลงกับอกกว้างสูดดมกลิ่นกายหอมที่โหยหา
หอมจัง ~
ห่างกัน 2 วันเหมือนฉันไม่ได้เจอหน้าเขามา 2 เดือน การเสพติดใครสักคนนี่มันน่ากลัวจัง รู้สึกว่าไม่อยากห่างกันเลย
“เฮียคิดถึงชิเอล” เสียงทุ้มตอบกลับ
“ชิเอลก็เหมือนกัน ว่าแต่...เฮียไม่ได้ออกจากบ้านไปไหนเลยเหรอช่วงที่ชิเอลไม่อยู่” ฉันเงยหน้าขึ้นถามด้วยความสงสัย ป้าแม่บ้านบอกว่าเฮียลู่ไปไหนเลย เก็บตัวอยู่ในห้องทำงานแม้แต่มื้อเที่ยงก็ยังให้คนเอาเข้าไปให้ในนั้น ป๋าบอกแล้วแท้ ๆ ว่ายังไม่ต้องรีบกลับมาทำงาน ให้เขาพักฟื้นร่างกายจนกว่าจะพอใจ
“ใช่ครับ เฮียคิดถึงชิเอล...คิดถึงตาสีฟ้า คิดถึงมาก” ฝ่ามือหนายกขึ้นสัมผัสข้างแก้มของฉันแล้วลูบด้วยความอ่อนโยน
“เฮีย...มีอะไรหรือเปล
