เสียงล้อกระเป๋าลากเสียดสีกับพื้นกระเบื้องดัง “ครืด…ครืด…” ไปตามทางเดิน ฉันไม่หันกลับไปแม้แต่นิดเดียว รู้ดีว่าถ้าหันไป สายตาพี่แทนอาจทำให้ใจฉันอ่อนลงอีกครั้ง แต่ไม่ฉันเลือกแล้ว
พี่เจเจเดินตามมาด้วยสีหน้าขรึม เขาไม่ได้พูดอะไรเลย ปล่อยให้ฉันกระชากแขนเขาเหมือนเด็กดื้อ แต่ในแววตาที่ฉันเห็นจากหางตา มันมีทั้งความจริงจังและบางสิ่งที่ฉันอ่านไม่ออก
เสียงถอนหายใจหนัก ๆ ของพี่แทนดังขึ้นมาจากด้านหลัง “แจม…” แค่ชื่อที่หลุดจากปากเขา น้ำเสียงเต็มไปด้วยความอ้อนวอนและเสียใจปนอยู่ แต่ฉันเม้มปากแน่น เดินเร็วขึ้น ไม่ยอมชะงักแม้แต่นิด
ทันทีที่เปิดประตูบ้าน ลมเย็นจากข้างนอกพัดใส่หน้า มันกลับยิ่งตอกย้ำความจริงว่าฉันกำลังก้าวออกจากที่ที่ควรจะเป็นบ้านของฉันเองไปอยู่กับคนอื่น ไปอยู่กับคนที่ฉันยังไม่มั่นใจว่าจะพึ่งพาได้จริงไหม
“แจม…” พี่เจเจเรียกเบา ๆ ตอนที่เรามาถึงรถ เสียงเขาไม่ดังมาก แต่แฝงไปด้วยความมั่นคงราวกั
