ฉันเงยหน้าขึ้นมองหน้าเขา ท่ามกลางสายตาที่นิ่ง แต่เต็มไปด้วยความตั้งใจ มุมปากของเขาเรียบเฉย แต่ก็ทำให้หัวใจฉันเต้นแรงขึ้นโดยไม่รู้ตัว
“โอเคไหม…เป็นอะไรหรือเปล่า” เสียงเขาเบา แต่เต็มไปด้วยความห่วงใย ฉันพยักหน้ารับแทบไม่ทัน
มือเขายังคงประคองฉันไว้แน่นราวกับไม่อยากให้ฉันหลุดไปไหน สายตาของเราสองคนสบกันชั่วขณะ ทำให้ความเงียบในทางเดินรอบ ๆ ดูเหมือนจะหยุดนิ่งลง
ฉันรู้สึกได้…ถึงความใกล้ชิดและความปลอดภัยที่แปลกใหม่ แต่ก็แอบมีความอึดอัดหัวใจเล็ก ๆ แทรกเข้ามาอยู่ในอก
“แค่กๆ โอ๊ยย รู้สึกคันคอแปลกๆ จังเลย” เสียงนุ่นพูดแซวพร้อมยิ้มมุมปาก ทำให้ฉันสะดุ้งมีสติ รีบผลักพี่เจเจออกเล็กน้อย
ฉันหน้าแดงขึ้นทันที พยายามถอยหลังออกจากความใกล้ของเขา แต่ก็ไม่อาจปฏิเสธความเอาใจใส่ของเขาได้
“พะ…พี่มีอะไร” ฉันถามเสียงห้วน ๆ พร้อมกับพยายามมองไปทางอื่น
เขายิ้มมุมปากก่อนจะยื่นกล่องขนมปังกันน้ำมาให้ฉัน มือใหญ่เอื้อมมาป
