ฉันลืมตาขึ้นช้า ๆ ด้วยความงงงวย รู้สึกว่าร่างกายยังอ่อนแรงจากอาการคลื่นไส้เมื่อตอนก่อนหลับไป ความทรงจำล่าสุดพุ่งเข้ามาในหัว ฉันอ้วกออกมาจากส้มตำที่เพิ่งกินเข้าไป
แต่อยู่ ๆ ประตูห้องเปิดออกเบา ๆ นุ่นยืนอยู่ตรงกรอบประตู ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความกังวลและรีบร้อน
“อ้าว มึงตื่นแล้วหรอ ดีขึ้นไหม” เธอถามพลางก้าวเข้ามาอย่างระมัดระวัง เสียงฝีเท้าเบา ๆ แต่สะท้อนความเป็นห่วง
ฉันพยักหน้าเบา ๆ พยายามรวบรวมสติให้กลับมานิ่ง “ก็ดีขึ้นแล้ว…พี่แทนไทละ?”
นุ่นถอนหายใจเบา ๆ คลายความกังวลลงบ้างแล้วตอบเสียงนุ่ม “พี่แทนนอนอยู่ที่ห้อง ไม่ต้องห่วงนะ คืนนี้กูกับพี่แทนจะอยู่ดูแลมึงเอง”
นุ่นยกมือมาลูบหลังฉันเบา ๆ ให้ความอบอุ่นและความมั่นใจในเวลาเดียวกัน ทำให้ฉันรู้สึกสงบขึ้นเล็กน้อย ถึงแม้ร่างกายจะยังอ่อนแรง แต่ใจเริ่มเบาลงบ้างแล้ว
“ว่าแต่มึงเป็นอะไรว่ะ อาการมึงเหมือนคนท้องเลย อ้วกแล้วก็เหม็นอาหาร” นุ่นถามด้วยน้ำ
