“เพชร....เพชรอยู่หรือเปล่า ลินมาแล้วนะ”
เสียงฝีเท้าที่ย่ำลงบนผืนพรมทำให้หญิงสาวหันกลับไปมองด้านหลัง
“พี่คิน!.....” มุจลินทร์แทบหยุดหายใจเมื่อภาพตรงหน้าคือบุรุษร่างสูงใหญ่ซึ่งเธอไม่คาดฝันการมาปรากฏตัวของเขาที่นี่ เธอรู้สึกเหมือนโลกหมุนคว้างหากแต่อนาคินยืนนิ่งและมองมาด้วยแววตาอันเข้มคลั่ก
“ผิดหวังมากมั้ยที่พี่ไม่ใช่เพชรภูมิ!..... ลินนัดพบกับมันกี่หนแล้วล่ะ ที่ไหนบ้าง เวลาผัวตัวเองเผลอ!” เสียงหนักเค้นผ่านไรฟันราวจะบีบคั้นให้คนฟังจำนนต่อสถานการณ์อันพลิกผัน
“ฉันถามไม่ได้ยินรึไง!.....เธอกับมันนัดพบกันกี่หนแล้ว!”
มุจลินทร์สะดุ้งด้วยตระหนกต่อเสียงคำรามลั่นและมือหนาหนักที่กระชากแขนของเธอจนแทบหลุดจากบ่า
“ลินเจ็บนะ!....ลินไม่ได้ทำอะไรอย่างที่พี่คินคิด....ลินไม่ได้ทำ!”
“ลิน!......”
