“ลินแน่ใจนะว่าลินไม่เป็นอะไร”
เพชรภูมิเอ่ยถามมุจลินทร์เมื่อชะลอรถและจอดลงหน้ารั้วบ้านหลังใหญ่ราวคฤหาสน์ในเวลาเย็นมากแล้ว เหตุการณ์ในวันนี้ทำให้เขารู้สึกหดหู่นัก ตัวเองถูกหมัดของอนาคินจนหน้าเป็นรอยเขียวช้ำยังไม่เป็นไร แต่เขาแทบไม่อยากหันไปมองรอยแผลบนขมับของหญิงสาวที่หมอต้องเย็บไปสิบกว่าเข็ม รอยเลือดยังเปรอะเปื้อนที่ปกเสื้อและใบหน้าซีดเซียวนั้นเลื่อนลอยเหมือนยังคงเห็นภาพเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นไม่ทันข้ามวัน ชายหนุ่มเอื้อมมือไปกุมไหล่บางของเธอไว้ราวปรารถนาให้หัวใจแบกรับความทุกข์นั้นไว้ทั้งหมดเสียเอง
“เพชรไม่รู้ว่าเหตุการณ์บ้า ๆ ในวันนี้มันเกิดขึ้นได้ยังไง แต่คนที่ต้องเสียใจที่สุดคือลิน รับปากกับเพชรสิว่าลินจะเข้มแข็ง
มุจลินทร์ไม่ได้หันมามองคนที่นั่งข้าง ๆ หากแต่ดวงตาที่เหม่อมองเข้าไปยังบ้านหลังใหญ่ภายในรั้วนั่นกลับมีน้ำรื้นที่พร้อมทะลักทลายอ
