ตอนพิเศษ 1
10 ปีต่อมา
โรงพยาบาล เวลา 20.15 น.
ผมกำลังนั่งมองเมเบลให้นมลูกสาว ที่พึ่งลืมตาดูโลกไม่ถึงชั่วโมงก่อนหน้า ผมดีใจปลื้มปีติ พูดอะไรไม่ออก จุกอกไปหมด น้ำตาจะไหลตลอดเวลา
"ลูกสาวเราน่ารักจัง เหมือนแม่เลย"ผมสัมผัสแก้มเนียนนุ่มของลูกสาวคนเล็ก
"อย่ากวนลูกสิคะ"เมเบลเอ็ด
"คนสุดท้ายแล้วเนอะ"ผมพูดกับเมเบลพลางมองหน้าลูกสาว
"อยากมีลูกเยอะๆ ไม่ใช่เหรอ"
"ไม่อยากให้เราเจ็บแล้ว"ผมบอกหน้าเศร้า เมื่อนึกถึงภาพเมเบลในห้องคลอด เสียงกรีดร้องเวลาเธอเบ่งลูกสาวของเรายังดังก้องในหู มันต้องเจ็บมากขนาดไหนเธอถึงร้องขนาดนั้น
"เพิ่งคิดได้หรอ"เมเบลเงยหน้าขึ้นมองผม
"คิดได้ตั้งแต่คนแรกแล้ว แต่เราอยากมีนี่"ผมไม่ได้บังคับให้เธอท้องลูกผมเสียหน่อย เป็นเธอต่างหากที่พอได้อุ้มลูกชายคนแรกของเรา ก็ขอมีอีกเยอะๆ ผมก็จัดให้สิ
"ก็ลูกน่ารักนี่"เธอบอกปากยื่น ก้มมองลูกด้วยความรักใคร่
"แม่ก็น่ารัก ว่าแต่แผลจะหายเร็วมั้
