41
แทซันพามานั่งบนเตียง ฉันก็ยังร้องไห้ไม่หยุด เอาแต่กอดเขาแน่น เช็ดน้ำตาน้ำมูกใส่เสื้อเขา
"ฮือออ อึกๆ ฮือออ"
"เลิกร้องได้แล้ว ร้องทำไม หื้ม?"เขาก็ยังคงกอดปลอบ และไม่เข้าใจว่าฉันร้องทำไม
ก็ฉันดีใจที่เขาไม่ได้เห็นฉันเป็นตัวแทนใคร ดีใจที่เขาไม่ได้คิดจะเอาแหวนคืน ดีใจที่เขาอธิบาย ไม่ได้ปล่อยให้ฉันคิดเองละมั้ง ฉันร้องเพราะเหตุผลพวกนี้แหละมั้งนะ... ฉันก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน มันสับสนไปหมด
"สูดดดด"ฉันผละออกสูดน้ำมูก เช็ดน้ำตาตัวเอง เลิกร้องไห้อย่างที่เขาบอก
"หึ ขี้แย"เขายิ้มขำ ช่วยฉันเช็ดน้ำตา
"อึก!"ฉันยังคงสะอื้อ ไม่เถียงกลับ เพราะฉันขี้แยจริงๆ
"ฉันอยากกินข้าวฝีมือเธอ ออกไปซื้อมาทำกันมั้ย"
"อือ"ฉันพยักหน้ารัว ก็เคยให้สัญญาไว้ว่า ถ้าเขากลับมาจะทำให้กินนี่
"ไปล้างหน้าไป"
"อือ"ฉันพยักหน้าเข้าใจ ลุกเข้าไปล้างหน้า และเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่ ออกจากห้องไปพร้อมแทซัน
"จะขับรถไปเองเหรอ?"ฉัน
