“ไอ้ใหญ่! โมริไม่ได้อยู่ในห้อง”
ดีแลนวิ่งหน้าตาตื่นมาบอกให้อีกคนรู้ ทันทีที่เขามาถึงเขาก็รีบไปดูหญิงสาวด้วยความเป็นห่วง กลัวเธอตื่นขึ้นมาแล้วไม่เจอพวกเขาแล้วจะตกใจ แต่พอเขาเปิดประตูเข้าไปก็เห็นแต่ความว่างเปล่า
“อีผู้หญิงสารเลวเอ๊ย” เจแดนหยิบกระดาษที่วางอยู่บนโต๊ะทำงาน และมีลายมือเขียนตัวบรรจงสั้น ๆ
‘ขอบคุณสำหรับเงิน’
“โมริรู้รหัสตู้เซฟได้ยังไงไอ้เล็ก” เจแดนเมื่ออ่านข้อความในกระดาษเขาก็รีบเปิดตู้เซฟเล็กใต้โต๊ะทำงานของเขาทันที ทองแท่ง และเงินสดจำนวนหลายปึกหายไปทั้งหมดในตู้เซฟ
“คงเป็นกูเองที่ตอนนั้นเอาเงินมาเก็บแล้วโมริยืนอยู่ข้างหลังกู”
“กูบอกมึงแล้วไงผู้หญิงไว้ใจไม่ได้สักคน มีแต่หน้าเงินเท่านั้นแหละ เลี้ยงไม่เคยเชื่อง” สันกรามขึ้นนู้นตามแรงฟันของคนโกรธที่ยืนตัวสั่นเทาไปด้วยไฟแค้น
“กูแม่ง อุตส่าห์เอ็นดูเห็นช่วงนี้ทำตัวน่ารักเชื่อฟังแปลก ๆ ที่แท้ก็เป็นแผนให้กูตายใจนี่เอง”
ดีแลนเองก
