บทที่ 1 ถูกใจ
1173 คำ
“ถ้าคุณลูกค้าเลือกเซตนี้จะต้องจ่ายแพงหน่อยนะคะ บอสไม่ค่อยให้เซตนี้ออกไปสักเท่าไรค่ะ” พนักงานพูดเสียงเล็กเสียงน้อยคอยประจบประแจง และยิ้มหวานอย่างมีจริต
“แพงแค่ไหนฉันก็จะจ่าย ถ้าไม่ยอมอีกก็ไปเรียกบอสของเธอมาคุยเรื่องราคาเอาเอง”
“ค่ะ ๆ” พนักงานสาวรีบลนลานเมื่อโดนสายตาดุ ๆ และเสียงที่เย็นชามาจากหนุ่มหล่อของอีกคนที่เอ่ยประกาศิตกับเธอ เธอจึงรีบวิ่งไปหาเจ้าของร้านทันทีด้วยความกลัว
รอไม่นานสักพักก็มีชายแก่รุ่นราวคราวพ่อเดินเข้ามาที่มีรอยยิ้มประดับบนใบหน้า แต่เมื่อได้เห็นหนุ่มหล่อทั้งสองคนเขาก็ต้องหุบยิ้มและเปลี่ยนเป็นหน้าซีดทันทีไปด้วยความกลัว เมื่อได้พบผู้มีอิทธิพลที่รู้จักกันไปทั่วในแวดวงมาเฟียและงานสีเทา เพราะทุกธุรกิจจะต้องขึ้นตรงมาจากพวกเขาทั้งสองคนนี้เท่านั้น
“สวัสดีครับ คุณเจแดน คุณดีแลน ต้องขออภัยด้วยนะครับที่ลูกน้องของผมไม่ทราบว่าเป็นคุณสองคน ทำไมมาแล้วไม่บอกผมละครับผมจะได้เตรียมห้องพิเศษเอาไว้ให้” เสียงพูดอย่างประจบประแจง คนได้ฟังก็ได้แต่แสยะยิ้มเพราะรู้ว่าเป็นพวกลิ้นสองแฉก
“ฉันต้องการผู้หญิงคนนี้เป็นจานรองอาหารของฉัน” ดีแลนพูดอย่างเอาแต่ใจ พร้อมกับเจเดนที่มองมาที่ชายแก่รุ่นพ่อตาขวางอย่างน่ากลัว
“เออ...น้องคนนี้รับงานพิเศษอย่างเดียวครับ ไม่ใช่ว่าผมไม่อยากให้นะครับ แต่ทางนั้นเขาจองเอาไว้ก่อนแล้วครับ”
“มันอยู่ห้องข้าง ๆ ใช่ไหม” เจเดนเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น จนคนได้ยินต้องเสียวสันหลังวาบ
“เออ...ใช่ครับคุณเจแดน” ชายแก่รุ่นพ่อพูดเสียงอ้อมแอ้มไม่เต็มปากคงเพราะกลัวอีกฝ่ายจะเอาเรื่อง
เจแดนส่งสายตาให้ลูกน้อง ลูกน้องผู้ซื่อสัตย์ก็เข้าใจได้ทันทีว่าผู้เป็นนายต้องการอะไร สักพักก็ได้ยินเสียงร้องโหยหวนดังมาจากคนห้องข้าง ๆ เจ้าของร้านชายแก่รุ่นพ่อก็ต้องสะดุ้งไปด้วยความตกใจ
“โอ๊ะ! ดูเหมือนลูกค้าข้างห้องคุณต้องนอนหยอดข้าวต้มไปสักเดือนสองเดือนซะแล้วสินะ” ดีแลนพูดอย่างติดตลกและหันมายักคิ้วเจ้าเล่ห์ให้กับพี่ชายที่รู้ใจกัน ที่พี่ใหญ่สั่งให้ลูกน้องไปจัดการก่อนที่ตัวเองจะสั่งเสียอีก
“จะขายหรือไม่ขาย ถ้าไม่ขายมึงจะได้เป็นรายต่อไป” เจเดนเอ่ยเสียงเหี้ยมเกรียมและหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ และพ่นควันขาวใส่หน้าของชายสูงวัยตรงหน้าถึงแม้เขาจะยืนห่างตนก็ตาม
“ครับ ๆ ผมจะรีบไปจัดการให้ด่วนเลยครับ” ชายสูงวัยเจ้าของร้านอาหารญี่ปุ่นที่เปิดบังหน้า แต่จริง ๆ แล้วแอบเปิดขายบริการ และเป็นธุรกิจที่ตำรวจไม่อาจล่วงรู้ได้ รีบเดินแกล้มวิ่งอย่างกุลีกุจอเพราะกลัวตาย
“โมริ ๆ” เสียงสั่น ๆ ตื่นตระหนกเรียกหาหญิงสาวร่างแบบบางแต่ทรวดทรงเต็มไม้เต็มมือ
“ค่ะเฮีย มีอะไรคะ” เสียงขานรับไปอย่างส่ง ๆ เพราะเธอไม่ได้เต็มใจทำงานนี้เลยสักนิด
“เปลี่ยนแผน เธอต้องไปอีกห้องแทน”
“ห้องไหนฉันโอเคหมดแหละ รีบ ๆ ทำเข้าสิ” เธอหันมาดุเพื่อนร่วมงานที่อีกฝ่ายไม่เคยชอบหน้าเธอ เธอเองก็ไม่ได้ชอบหน้าอีกฝ่ายสักเท่าไรเหมือนกัน
“ฉันก็รีบอยู่เนี่ย เฮียทำไมไม่เอาหนูนอนไปเสิร์ฟซูชิบ้างล่ะคะ” เสียงน้อยใจหันมาถามผู้เป็นเจ้าของร้าน
“เธอนะเสิร์ฟปกติก็พอ ไม่มีอะไรน่ามองเลย ไปทำนมเมื่อไรค่อยว่ากัน รีบ ๆ วางซูชิเข้าแขกคนนี้สำคัญมาก อย่าผิดพลาดแม้แต่นิดเดียวเข้าใจไหม”
“ค่ะ” เสียงพนักงานรีบขานรับและรีบเดินเข้ามาวางอาหารบนร่างผิวกายขาวใส เอวคอดกิ่วและเรือนร่างเซ็กซี่ไปทุกสัดส่วน อาจเป็นเพราะหญิงสาวออกกำลังกายเป็นประจำเพื่อให้หุ่นของตัวเองฟิตและเฟิร์มอยู่ตลอดเวลา
“ผ้าปิดตาของโมริไปไหน”
“อุ๊ย หนูลืมค่ะ” เสียงพนักงานอีกคนที่มีความริษยาในตัวของโมริเอ่ยขึ้น และรีบเอาผ้าปิดตามาปิดให้ เพราะในการทำงานจะต้องไม่เผยใบหน้าให้ลูกค้ารู้โดยเด็ดขาด
“เสร็จแล้วก็เข็นออกไป ลูกค้าคนสำคัญรออยู่ โมริอย่าพลาดนะเธอเข้าใจไหม ถึงแม้แขกจะทำอะไรให้เธอไม่พอใจเธอก็ต้องเก็บความโกรธเอาไว้เข้าใจไหม” เจ้าของร้านที่รู้จักนิสัยของหญิงสาวเป็นอย่างดีรีบเอ่ยเตือน
“เข้าใจค่ะ” เธอตอบกลับไปงั้น ๆ แม้ภายในใจของเธอจะสวนทางกับคำพูดก็ตาม
“ไหนวะของดีของมึงไม่มาสักที” เจแดนที่นั่งรอมานานเริ่มรู้สึกหงุดหงิด เพราะเวลาของเขานั้นมีค่า ถ้าจะเสียเวลาขนาดนี้เอาเวลาไปทำงานป่านนี้เงินหลายร้อยล้านคงเข้ากระเป๋าของเขาเรียบร้อยแล้ว
“เออน่า ใจเย็น ๆ ดิว่ะไอ้ใหญ่เดี๋ยวก็มา กูว่าคนนี้เด็ด เพราะกูมากี่ครั้งกูไม่เคยได้”
“อ๋อ แบบนี้ใช่ไหมมึงถึงเอากูมาด้วยไอ้เวร”
“ฮ่า ฮ่า พี่ใหญ่อย่าพึ่งโกรธสิครับ” เขารีบพูดเอาใจเมื่อเห็นเจแดนกำลังโกรธ
“ภายใน 3 วิ ถ้าของที่มึงอยากกินนักอยากกินหนายังไม่มาอีกกูจะไปแล้ว” เสียงทรงอำนาจเอ่ยเสียงกร้าว ก่อนที่ประตูบานใหญ่จะเปิดออก และมีพนักงานของร้านอาหารที่ใส่ชุดญี่ปุ่นเดินเข็นเตียงที่มีร่างหญิงสาวผิวขาวนวลเผยทรวดทรงองเอวให้เขาเห็น
บนร่างของเธอแม้จะมีอาหารและใบไม้ปิดบังและมีผ้าสีขาวบาง ๆ อำพรางพื้นที่บางส่วนก็ตาม แต่เขาก็จินตนาการได้ว่าผู้หญิงคนนี้มีรูปร่างที่ดี และน่าจะสวยด้วย เพียงเขาเห็นริมฝีปากและผมที่ยาวสยายก็รู้ได้ทันทีว่าผู้หญิงคนนี้สวยเอามาก ๆ ริมฝีปากสีแดงอมชมพูนั้นก็น่าชวนมอง
ดีแลนเมื่อเห็นคนเป็นพี่มองหญิงสาวที่พนักงานเข็นมาเสิร์ฟก็รู้ได้ทันทีว่าฝาแฝดคนนี้ของเขาติดใจเสียแล้ว ขนาดเขาแค่เห็นในใบโบรชัวร์เขายังอยากเห็นด้วยตาของตัวเองเลย
“เป็นไงถูกใจไหมล่ะมึง” ดีแลนกระซิบให้ได้ยินกันแค่สองคนพร้อมกับยิ้มร่า
“เออ” เจแดนตอบสั้น ๆ ในลำคอ และมองร่างสาวน้อยที่ถูกดันมาวางตรงหน้าของเขาด้วยสายตาที่พึ่งพอใจ
***********************
สองเสือมันคิดไม่ดีแล้ว
งานนี้นางเอกจะรอดไหม
- ผู้เขียน
