เพล้ง!! โครม!
“เสียงอะไรโตริโอ” ทันทีที่เจแดนเดินเข้ามาภายในบ้านก็ได้ยินเสียงข้าวของหล่นตกแตก
“คุณโมริครับ เธอกำลังอาละวาดที่นายจับเธอขังเอาไว้ในห้องครับ”
“แล้วก็ชอบเป็นซะอย่างงี้ พอดุก็หาว่ากูดุ หาว่าเอาแต่ใจ แต่ตัวเองก็เอาแต่ใจทั้งนั้น”
ดีแลนพูดขึ้น และตรงเข้าไปในห้องของหญิงสาวที่เขาล็อกประตูไม่ให้เธอออก
“มาแล้วเหรอ ฉันจะพังของทุกอย่างของพวกคุณให้พังเลย ถ้าไม่ปล่อยฉันออกไป”
หญิงสาวเกรี้ยวกราด ใบหน้าแดงก่ำที่เต็มไปด้วยความโกรธ ที่ดูท่าแล้วเธอน่าจะพยศมาหลายชั่วโมงแล้วถึงได้หอบเหนื่อยแบบนี้
“เอาดิ จะพังก็พังพวกฉันนั่งรอดูเธอพังของได้”
เจแดนพูดอย่างไม่สะทกสะท้านและเดินมานั่งตรงโซฟาที่ข้างผนังห้องที่เป็นพื้นที่เดียวที่ไม่ถูกทำลาย
“อย่าท้าฉันนะ” หญิงสาวหันมาพูดขึงขังและเดินมาปัดแจกันตกแต่งห้องแตก
เพล้ง!
“โมริ ใจเย็นๆ นะ อยู่กับพวกฉันเธอสุขสบายจะตาย ทำไมต้องมาพยศแบบนี้ด้วย”
ดีแลนที่
