"ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้วครับ พักผ่อนสองสามวันก็จะกลับบ้านได้ครับ" หลังจากตรวจอาการคนไข้ที่นอนซมเกือบหกวันเต็มทุกอย่างก็เหมือนจะผ่านไปด้วยดี พร้อมพงศ์ไม่มีโรคแทรกซ้อนที่น่าเป็นห่วง ใบหน้าเริ่มสดชื่นขึ้นพลอยทำให้คนที่เฝ้ารอคอยรอบเตียงชื่นใจตามไปด้วย
"หนูคิดถึงปาป๊าที่สุดเลยค่ะ" น้ำฝนก้มมากอดคนเป็นพ่อยกใหญ่น้ำตาไหลรื่นในที่สุดพ่อก็ไม่เป็นอะไรแล้ว
"อาขอบคุณวอร์มที่ช่วยชีวิตอาไว้ ถ้าไม่ได้ครอบครัววอร์มอาคงแย่มากกว่านี้"
"ไม่เป็นไรครับอาพร้อม ส่วนเรื่องนั้นครอบครัวเราจะมาขอโทษอาอีกทีครับ" ดูเหมือนว่าสิ่งที่พวกเขากำลังพูดกันจะเข้าใจเพียงแค่สองคน เพราะน้ำฝนได้แต่มองคนสนทนาตาปริบไม่รู้ด้วยซ้ำว่ากำลังพูดถึงเรื่องอะไร
"ไม่ต้องเป็นพิธีรีตองหรอก อาไม่ได้โกรธใครทั้งนั้น เป็นอาที่ไม่ยอมฟังเอง ไม่ต้องรู้สึกผิด"
"ไม่ได้ครับ ยังไงพวกเราก็ไม่รอบคอบ ไว้ผมจะบอกพ่อว่าอาฟื้นแล้วนะครับ"
"อืม ขอบใจอีกทีนะหล
