ล่ารักพี่วิศวะตัวร้าย

ตอนที่ 1 เมื่อ 3 ปีก่อน ที่ลานคณะวิศวะช่วงเย็นหลังเลิกคลาส "นั่นพี่เมญ่า..ลูกสาวคุณหญิงกุลนิชาใช่ไหมวะ?" คามิน กำลังนั้งดู Instagram อยู่ข้างๆ หันหน้ามาแล้วสะกิดแรง "เฮ้ย วิน พี่เมญ่าที่มึงมองวันนั้นคนนี้เลย ลูกสาวคุณหญิงกุลนิชา แม่งอยู่เครือข่ายอสังหาริมทรัพย์ ของตระกูลอะไรไม่รู้ใหญ่โคตร!" ธาม " นั่นแหละ! ที่เขาว่าโครตรวย ทายาทฝ่ายบริหารตัวท็อปเลยนะเว้ย เขาว่ากันว่าบริษัทพ่อพี่เมญ่าร่วมทุนกับธนาแลน์ด้วยซ้ำ...โอ้โห! ยศวินนั่งเงียบอยู่ตรงกลาง กำลังจิบน้ำเปล่าเบาๆ จากนั้นเขาวางขวดลง ชายหนุ่มพูดเสียงนิ่งๆ เรียบๆ แต่โคตรเท่ "อือ...นั้นพี่เมญ่าลูกสาวคุณหญิงกุลนิชาเอง เครือข่ายบริษัทอสังฯหา ของพ่อกูเองละ" เพื่อนทั้งวงเงียบกริบ ประหนึ่งโดนหมัดเข้าเต็มหน้า คามิน "เดี๋ยว...เดี๋ยว เดี๋ยว! มึงหมายความว่า?" ยศวินยักคิ้วเบาๆ แล้วยืนขึ้นเต็มความสูง ปัดเศษฝุ่นจากกางเกงอย่างมันใจ "ไปละ"กูมีนัดกับคนที่พวกมึงเรียกว่าดาวมหาลัย" หน้าตึกคณะบริหาร แสงอาทิตย์คล้อยต่ำ กระทบตัวอาคารจนกระจกเป็นเงาทอง รถยนต์คันหรูสีดำเงาถูกจอดนึ่งอยู่ตรงหน้าทางเดินหลัก ชายหนุ่มในชุดนักศึกษาวิศวะพิงประตูรถ ร่างสูงโปร่ง ผิวขาวจัด คิ้วเข้ม ผมดำสนิท ยืนรอใครบางคนโดยไม่มีคำสัญญานัดหมาย ขณะที่ เมญ่า เดินออกมาจากตึก กอดแฟ้มแน่น หยุดเมื่อเห็นคนที่เธอไม่คิดว่าจะมา "ยศวิน มาทำอะไรที่นี่คะ?" ชายหนุ่มยิ้มเล็กๆ ไม่ตอบในทันที มือหนึ่งเปิดประตูรถให้ "พี่เรียนเสร็จแล้วนี่...ผมแค่แวะผ่านมา เลยคิดว่าจะรับกลับบ้าน เมญ่า เลิกคิ้วนิดๆ แล้วเดินเข้าไปนั่งเบาะข้างคนขับ "ผ่านมาเหรอคะ...ตึกบริหารกับตึกวิศวะอยู่คนละฝั่งมหาลัยเลยนะ ชายหนุ่ม หัวเราะในลำคอเบาๆ ขณะขับรถออกช้าๆ "งั้นก็แปลว่าผมตั้งใจมารับแหละ" "ถึงว่า พี่เดินลงมาจากตึกได้ยินเสียงสาวๆกรี๊ดดังตลอดทาง ที่ไหนได้หนุ่มหล่อวิศวะปีหนึ่งแค่แวะผ่านมานี้เอง? หญิงสาวและชายหนุ่ม ส่งยิ้มให้กันอย่างสนิทสนม ถนนในมหาลัยทอดยาวเมญ่าหันหน้าออกไปมองนอกหน้าต่าง มือแตะแฟ้มเบาๆ หญิงสาวพูดเสียงเรียบแต่แฝงอ่อนโยน "วินรู้ใช่มั้ยคะ ว่าไม่ต้องมารับพี่ทุกครั้งก็ได้ คนขับรถที่บ้านมารับได้ค่ะ ช่วงนี้ไม่อยากขับรถมาเองพักผ่อนน้อย ต้องอ่านหนังสือสอบ Exit Exam/TOEIC กลางเดือนนี้พี่ต้องเตรียมตัวเข้าฝึกงาน ที่บริษัทอสังหาริมทรัพย์ ของคุณลุงธนาอีกด้วยค่ะ เพื่อส่งรายงานการฝึกงานสหกิจก่อนจบ ชายหนุ่มมองหน้าเธอ แล้วเอ่ยแบบขำๆ "ดีเลยผมจะบอกพี่พัฒน์ ให้พี่ผ่านทุกบททดสอบของการฝึกงานเลยครับ" หญิงสาวหันกลับมายิ้มบางๆ "จะบ้าเหรอวินมันต้องเอาผลงาน และความสามารถของพี่เองสิถึงจะผ่าน" " ครับผม ผมแค่หยอกเล่น" ชายหนุ่มยิ้มบางหันไปเหลือบมองหญิงสาวเล็กน้อย "งั้นทั้งอาทิตย์ผมมารับมาส่งพี่ทุกวันนะครับ" เมญ่าเธอนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนพูดเบาๆ "เพราะทำตัวเป็นน้องชายที่ดีใช่ไหมละ" หญิงสาวพูดแบบติดตลก พลางตบไหล่เขาเบาๆ ด้วยความเคยชิน ชายหนุ่มไม่ตอบเธอทันที มือเกรงเล็กน้อยบนพวงมาลัย ไม่ได้หลุดยิ้มเหมือนทุกครั้ง เขาหันมามองหน้าเธอช้าๆ "ผมไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม..." เสียงของเขาเบาลงกว่าปกติ แต่ไม่หลบตา..." "แต่ก็คงใช่แหละครับ เป็นน้องชายที่ดี" เมื่อรถขับมาถึงหน้าคฤหาสน์โรสเบิร์ก ประตูรั้วเหล็กเปิดรับเสียงเงียบ สวนกุหลาบปลายฤดูส่งกลิ่นหอมจางๆ มาตามลม รถหยุดหน้าประตู ไม่เข้าไปในตัวบ้านเหมือนทุกครั้ง เมญ่าปลดเข็มขัดนิรภัย ช้าๆ แล้วหันไปมอง เมญ่ายิ้มบางๆ "ไม่เข้าไปนั่งดื่มชาก่อนหรอ วันนี้คุณแม่อยู่บ้านนะ" ยศวินส่ายหน้าเบาๆ " ไม่ดีกว่าครับ...เดี๋ยวผมไปต่อเลย มีโปรเจกต์ต้องทำ" หญิงสาวพยักหน้า แล้วเปิดประตูรถ แต่ก่อนจะลง..." "วิน ขอบคุณนะ ที่มาส่ง ไม่ว่าด้วยเหตุผลอะไร...พี่ก็รู้สึกดีเสมอ" เธอยิ้ม ก่อนเดินลงจากรถอย่างเรียบร้อย ประตูปิดลงเบาๆ ยศวินมองตามร่างนั้นจนลับสายตา มือยังวางบนเกียร์โดยไม่ขยับ ยศวิน (ในใจ) ที่หน้าประตูตรงนี้...พอแล้ว สำหรับคนที่เขาไม่เคยเห็นเราในฐานะอื่น แค่ได้มองอยู่ใกล้ๆ ก็เหมือนได้แตะเธอในฝันแล้ว ชายหนุมขับรถออกไปช้าๆ ทิ้งไว้เพียงกลิ่นกุหลาบจางๆ และหัวใจที่วางเงียบๆ ตรงขอบประตูบ้านหลังเดิม หลังจากวันฝึกงานสำเร็จของเมญ่าหนึ่งวัน บรรยากาศเย็นชื้นหลังฝนตก หน้าตึกคณะบริหาร เมญ่า หัวเราะเบาๆ ขณะยื่นแก้วกาแฟให้ หนุ่มวิศวะตัวสูง หน้าหล่อเหมือนกับเทพบุตร "คนนี้เนียนมาเฝ้าพี่เกือบทุกเช้าเลยนะ" ยศวิน รับแก้วกาแฟมา มองเธอแน่นิ่งก่อนพูดเบาๆ "ก็พี่ดื่มกาแฟเช้าทุกวัน ผมแค่...อยากอยู่ตรงนั้นในตอนที่พี่เริ่มวันใหม่" เมญ่า ชะงักไปเล็กน้อย ใจเต้นวูบวาบแบบที่เธอไม่กล้าบอกใคร "เราน่ารักขึ้นทุกวันเลยนะยศวิน...พี่เริ่มไม่แน่ใจแล้ว ว่าใครกันแน่ที่เป็นรุ่นพี่รุ่นน้องกัน" หญิงสาวชมชายหนุม ขณะที่เขาทั้งสองยืนจิบกาแฟอยู่หน้าคณะบริหาร ของเมญ่า ยศวินทั้งสูง ทั้งขาว หล่อเข้มในชุดช็อปแดงวิศวะโยธา หล่อทุกมุมใน ขณะที่เมญ่าเองยังเกือบเผลอใจ เสียงกรี๊ดสาวๆ ดังมาเรื่อยๆ ไม่ขาดสาย ยศวิน ยิ้มมุมปาก แต่ดวงตาเศร้าซ่อนอยู่ลึกๆ ผมไม่เคยอยากเป็นแค่รุ่นน้องของพี่เลยพี่เมญ่า เมื่อชายหนุ่มเอ่ยเสียง ทั้งคู่ต่างไม่พูดอะไรอยู่ครู่หนึ่ง เสียงเม็ดฝนหยดเบาๆ กระทบขอบกันสาด ชายหนุ่มยื่นมือ ไปปัดเส้นผมที่ติดแก้มเธอเบาๆ ยศวิน เสียงต่ำแหบเบา ผมอยากให้พี่มองผม...แบบที่พี่เคยมองเขา"บรรยากาศตอนนี้เริ่มตึงเป็นอย่างมาก ยศวินเหลือบไปมองหญิงสาว เขาดูออกว่าเธออึดอัดใจ ยศวินเองทั้งอยากบอกความในใจ ทั้งกลัวว่าจะได้คำตอบอย่างที่เขาคิดไว้ เขาเลยตัดบทขึ้นมาทันที งั้นเย็นนี้หลังเลิกเรียนผมมารับนะครับ ผมไปละนะเลิกคลาสเจอกัน เมญ่าพยักหน้าเล็กน้อย แล้วส่งยิ้มให้ชายหนุ่มบางๆ หญิงสาวคิดในใจตลอดเวลาว่าจะทำยังไงต่อไป ในเมื่อเธอหลงรักพี่ชายของ ยศวินเข้าแล้ว เขาคิดกับชายหนุ่มแค่น้องชาย เท่านั้น ตอนเย็นหลังเลิกเรียนหน้าตึกคณะบริหาร ยศวิน มารับเมญ่าตามที่นัดไว้เมื่อเช้า แต่กลับเจอหญิงสาว กับ ชายหนุ่มรูปหล่อ อบอุ่น ดีกรีประธานบริษัท เดินข้างๆ กัน เขาคนนั้นคือพี่ของยศวินนั้นเอง ยศวินนั่งอยู่หลังพวงมาลัย รถเขาจอดอยู่เงียบๆ ใต้ต้นไม้ริมลานจอดรถหน้ามหวิทยาลัย เขามองผ่านกระจกหน้ารถ ไปยังอีกฝั่งของถนน ตรงนั้น เมญ่ายืนอยู่กับพี่พิพัฒน์ แม้จะเห็นเพียงเสี้ยวหน้า แต่เขาจำได้ทันที ว่าเป็นพี่ชายของเขาเอง หญิงสาวยิ้มให้พี่ชายเขาอย่างธรรมชาติ ก่อนจะเปิดประตูขึ้นรถ ไปนั่งข้างคนขับ ท่าทางสนิทสนมกัน แบบที่ไม่ต้องอธิบายอะไรเลย ไฟท้ายของรถสว่างขึ้น เมื่อพิพัฒน์เข้าเกียร์ รถคันนั้นเคลื่อนตัวออกไปอย่างช้าๆ ยศวินมองตามผ่านกระจกหน้ารถ ดวงตานิ่งสนิท ริมฝีปากแนบสนิท ไม่มีคำพูดหลุดออกมา เขาไม่รู้ว่าควรรู้สึกอย่างไร จะตกใจ...เจ็บ...หรือแค่โง่ รถคันนั้นเลี้ยวพ้นโค้งหน้า มุมมองสุดท้ายคือเสี้ยวหน้าของเมญ่าที่หันไปยิ้มให้คนขับ มือของเขายังจับพวงมาลัยแน่น แต่รถของเขายังจอดอยู่ที่เดิม และหัวใจของชายหนุ่มก็เช่นกัน ตั้งแต่วันนั้น...วันที่ชายหนุ่มเห็นเธอนั่งรถไปกับพี่ชายของเขา ยศวินก็หายไปจากทุกมุมที่เคยมีเขา ไม่มีอีกแล้ว ยศวินคนเดิม ที่ยิ้มบางๆ และเดินถือขวดน้ำมารอเธอหน้าตึก ไม่มีอีกแล้ว น้องชายที่ดี ที่คอยรับส่งเหมือนเป็นหน้าที่ประจำวัน เขาย้ายออกจากบ้าน ไปอยู่คอนโดหรูใจกลางเมือง ที่อยู่ไม่ไกลจากมหาวิทยาลัย นั้นคือคอนโดของเครือข่ายของธนาแลนด์ทั้งหมด เขาเงียบ ขรึม และเย็นชา เป็นคำเดียวที่คนทั้งคณะใช้เรียกเขา ชายหนุ่มแทบไม่พูดกับใคร หากไม่จำเป็น สายตาที่เคยอ่อนโยนกลายเป็นแข็งเย็นเฉียบ จนใครที่กล้าสบตาต้องเบือนหน้าหนี ยศวินวันนี้...หล่อจัดจนแทบมองไม่ได้ตรงๆ แต่ก็อันตลายพอๆ กัน เวลาที่เขาเดินผ่าน บรรยากาศรอบตัวเหมือนเย็นอัตโนมัติ ไม่มีคำทักทาย ไม่มีรอยยิ้ม แม้กระทั่งเมญ่า...เขาก็ไม่แม้แต่จะหันไปมอง