ฉินชิงสบสายตากับเล่อชุนกลางอากาศ คำว่า ‘แม่เลี้ยงคนใหม่’ ดังก้องอยู่ในหู รู้สึกเหมือนถูกทิ้งดิ่งลงสู่ก้นหุบเหว
“ยินดีด้วยเจ้าค่ะท่านพ่อ” น้ำเสียงเหินห่างกล่าวแสดงความยินดีทั้งที่ในใจเจ็บจนขมปร่า
“ขอบใจ” เล่อชุนจดจ้องทุกกิริยาอาการ มองกลับนางอย่างปวดร้าว
เพียงหนึ่งเดือนที่เขาไม่อยู่ ฉินชิงเปลี่ยวใจถึงกับต้องนัดบุรุษอื่นออกไปพลอดรักเชียวหรือ เพียงหนึ่งเดือนก็รอไม่ได้หรืออย่างไร เพียงเดือนเดียวเท่านั้น เหตุใดความผูกพันจึงจางไวนัก
“ข้าขอตัว” ฉินชิงหันกายเดินกลับไปที่เรือนพักของตนทันที
เล่อชุนมองตามนางไป ท่าทีห่างเหินหมางเมินของนางทำให้เขารู้สึกเจ็บ
“ไม่ตามไปรึเล่อชุน” เมี่ยวเฟยเอียงคอถาม สตรีมีรอยยิ้มที่มุมปากเชิงล้อเลียน
“ไม่ตาม ปล่อยให้สตรีหลายใจเจ็บปวดเสียบ้าง”
“กล้าพูดได้อย่างไรว่าข้าจะมาเป็นแม่เลี้ยงคนใหม่ของนาง” เมี่ยวเฟยฟาดมือไปบนต้นแขนล่ำแน่น ยิ้มขำเล่อชุน
“ข้าเพียงอยากให้ฉิ
