ใคร่รักพ่อเลี้ยงดุ

เสียงล้อรถม้าบดไปบนถนนหินกรวด ฝนตกโปรยปรายด้านนอกทำให้ผิวถนนดินอัดลื่นขึ้นมากจนล้อรถม้าปัดเป๋ไปตามทาง ร่างเล็กนั่งตรงข้ามกับพ่อเลี้ยงในรถม้า สายตากวาดมองเล่อชุน บุรุษผู้มีศักดิ์เป็นพ่อเลี้ยงของตน เล่อชุนอายุสามสิบหกปี แต่รูปร่างหน้าตาราวกับคนเพิ่งยี่สิบปลาย เรือนร่างสูงใหญ่สง่างาม รัศมีบารมีแรงกล้าอย่างชนชั้นคหบดี เล่อชุนมีกิจการมากมายหลากสาขาอยู่ทั่วแคว้น นับเป็นคหบดีผู้ร่ำรวยมั่งคั่ง เขามักแต่งกายด้วยอาภรณ์เนื้อดีราคาแพงลิ่ว ประดับกวานครอบผมเพียงเล็กน้อย พร้อมกับห้อยป้ายหยกประจำตระกูลข้างเอว การแต่งกายนับว่าไม่หวือหวาประโคมเครื่องทองประกาศความร่ำรวย แต่เนื้อผ้าชั้นดีบนร่างเขา ราคาแพงระยับถึงขนาดซื้อเรือนหลังเล็กได้ทั้งหลัง "เหตุใดไม่ไปเรียนที่สำนักศึกษา" เสียงเรียบเอ่ยออกมาแฝงน้ำเสียงไม่พอใจ "ข้าไม่อยากไป" เด็กสาวตอบห้วน ๆ ตวัดหางเสียงอย่างท้าทาย "ตั้งแต่มารดาของเจ้าลาโลก เหตุใดจึงชอบทำตัวมีปัญหานัก" "แล้วมันเกี่ยวอันใดกับท่านพ่อเล่า" "เด็กสาวที่ดีควรร่ำเรียนให้จบ ออกเหย้าออกเรือนเมื่อถึงเวลา พ่อให้แม่สื่อมาพบ เพื่อพาเจ้าไปดูตัวเร็ว ๆ นี้" "ข้าไม่แต่ง สตรีเกียจคร้านเช่นข้าจะเป็นเมียใครได้" เสียงห้วนเอ่ยกับพ่อเลี้ยง "เหตุใดจึงไม่ไปเรียน พ่อขอถามอีกครั้ง" "..........." ฉินชิงก้มหน้าลง ไม่อยากสบตากับพ่อเลี้ยงดุ นอกจากมารดาของนางผู้ตายอยู่ในหลุม บุรุษผู้นี้ไม่เคยพูดดีกับสตรีใดอีกเลยรึ อ่อ ลืมไป ..เขามีสาวใช้อุ่นเตียงที่เขาทำท่าเหมือนห่วงใยอยู่อีกตั้งสองคน เล่อชุนมองลูกเลี้ยงวัยสาวสะพรั่ง นางอายุครบสิบหกปี ควรจบการศึกษาจากสำนักศึกษาเมื่อปีที่แล้ว แต่นางทำตัวเหลวไหลตั้งแต่มารดาของนางตายจากเพราะอุบัติเหตุทางเรือ หลังจากถิงฮัวแม่ของฉินชิงตายไป สองพ่อลูกก็ดูเหมือนเป็นไม้เบื่อไม้เมากันมาโดยตลอด จากเด็กสาวน่ารัก อ่อนน้อมว่าง่าย กลายเป็นเด็กสาวก้าวร้าว เกเร พยศ ตอบถ้อยความทุกคำพูด "อายุเลยวัยปักปิ่นก็ควรออกเรือน" "ไม่ต้องมาไล่ข้าหรอก หากท่านพ่ออยากให้ข้าย้ายออกจากจวน ข้าก็จะย้ายทันที" "พ่อไม่ได้หมายความเช่นนั้น" เล่อชุนแทนตนเองว่าพ่อทั้งที่ไม่ได้ข้องเกี่ยวกับนางทางสายเลือด หกปีก่อน เขาในวัยสามสิบปีแต่งงานกับแม่หม้ายลูกติดอย่างถิงฮัว เล่อชุนกับถิงฮัวอายุเท่ากัน เล่อชุนรับฉินชิงเป็นบุตรสาวบุญธรรม ฉินชิงเป็นลูกติดจากสามีคนเก่าของภรรยา นึกถึงเมื่อครั้งพบฉินชิงครั้งแรก ช่างเป็นเด็กผู้หญิงที่น่ารักอ่อนหวาน ช่างออดอ้อนเอาใจผู้เป็นแม่ ฉินชิงติดแม่มาก เป็นเด็กช่างเจรจา ทำให้โลกของสามีภรรยาสดใสขึ้นเพราะมีสาวน้อยคอยพูดเจื้อยแจ้วอยู่ข้างกาย เหตุการณ์เรือล่มในเมืองถังเป่ย สร้างรอยแผลเป็นในใจของฉินชิงอย่างร้ายกาจ มารดาจากไปอย่างไม่มีวันกลับเพราะอุบัติเหตุทางเรือ มือเรียวกำไปบนช่อดอกไม้สีขาวสะอาด นางกับพ่อเลี้ยงกำลังจะไปเยี่ยมหลุมศพของถิงฮัวเพื่อระลึกถึงวันครบรอบการตาย "จงไปเรียนให้จบภายในสามเดือน" "เจ้าค่ะ หากข้าเรียนจบแล้วขอไม่แต่งงาน จะออกไปทำการค้าเล็ก ๆ ของตนเอง ไม่อยู่ในจวนสกุลเล่ออีกต่อไป" เล่อชุนตัวแข็งทื่อ รู้สึกวูบโหวงในอก รู้สึกประหลาดเมื่อนางบอกว่าจะออกไปอยู่เอง ทั้งที่เขากับฉินชิงไม่ได้เป็นพ่อลูกกันจริง ๆ เสียหน่อย ภรรยาของเขาตายจากเท่ากับเด็กสาวตรงหน้าไม่มีความเกี่ยวข้องกับสกุลเล่ออีกต่อไป หากนางจะเลือกออกไปอยู่เอง แล้วเขามีสิทธิ์ใดเล่าไปทัดทานนางได้ "พ่อไม่ให้ไป หากอยากออกจากจวนก็จงแต่งงานออกไปเท่านั้น" "ท่านมีสิทธิ์อันใดมาบังคับข้าเล่า" ฉินชิงจ้องตาเล่อชุน "ไม่มี ..แต่ไม่ให้ไป" "ขอร้องให้ข้าอยู่เชียวรึ" สตรีตัวเล็กกล่าววาจายียวน นางสบตาเล่อชุนอย่างไม่หลบสายตา สาวน้อยผู้งดงามสะพรั่งเต็มสาว ใช้สายตาวาบหวามมองพ่อเลี้ยงของตนเอง เขายังดูอ่อนวัย เรือนกายกำยำล่ำสันอย่างคนฝึกยุทธเป็นประจำ แต่เรื่องที่น่าชังคือหลังจากมารดานางตายไม่นาน เขาก็รับสาวใช้อุ่นเตียงมาอีกสองคน "ใช่ พ่อขอร้องให้เจ้าอยู่" ฉินชิงกระตุกยิ้มมุมปาก นางหยัดกายขึ้นจากที่นั่งในรถม้า มือค้ำไปบนโต๊ะกลาง ยื่นหน้าไปใกล้พ่อเลี้ยงของตนจนระยะห่างระหว่างทั้งสองเหลือเพียงลมหายใจกั้น "ขอร้องให้อยู่ในฐานะอันใดเล่า" ฉินชิงมองเขา "แล้วเจ้าอยากอยู่ในฐานะอะไร" เล่อชุนตอบกลับมา หลุบตามองปากอิ่มแดงของบุตรสาว "ฐานะเมีย" เด็กสาววัยสิบหกหลุบตามองริมฝีปากหยักระเรื่อของเล่อชุนเช่นกัน "อย่าได้ยั่วข้า ความอดทนของข้ามีจำกัด" เขาเปลี่ยนสรรพนาม ในเมื่อนางไม่เคยเคารพเขาในฐานะพ่อเลี้ยง ก็อย่าหวังว่าเขาจะปฏิบัติต่อนางอย่างบุตร "ยั่วแล้วอย่างไรรึ ท่านพ่อ" นางเน้นเสียงคำว่าท่านพ่อ เน้นย้ำให้เขาสำเหนียกในสถานะพ่อเลี้ยง เล่อชุนจับท้ายทอยฉินชิงยึดไว้ บดจูบลงบนริมฝีปากแดงฉ่ำของลูกเลี้ยงจนบวมเจ่อ มือกระตุกสายรัดเอวนางออก แหวกสาบเสื้อเข้าไปเคล้นเต้าทรวงอวบตึงล้นมือ มือสากคลึงเต้าแรง ๆ จนเป็นรอย เช่นเดียวกับรอยจุมพิตดุดันบนริมฝีปากบดเคล้าหนักหน่วงอย่างเอาแต่ใจ "ว๊ายย" ฉินชิงถูกเหวี่ยงมานั่งข้างเดียวพ่อเลี้ยงดุ "เป็นเมียข้ามันลำบากกว่าเป็นบุตรมากนัก หากเจ้าอยากลองดีก็ย่อมได้" ใบหน้าหล่อเหลาก้มลงประกบปากกับปลายเต้า ดูดดุนเม็ดนมของฉินชิงจนแดงก่ำ ลิ้นเลียตวัดบนยอดถันส่งความเสียวสยิวแล่นสู่เม็ดนมสีหวาน ฉินชิงทุบมือน้อยไปบนไหล่หนา ตุบ ตุบ ตุบ "ข้าจะฟ้องท่านแม่" ร่างเล็กดิ้นขลุกขลักในวงแขน "ข้าก็จะฟ้องแม่ของเจ้าเช่นกัน ว่าเจ้าดื้อกับบิดา" "บิดาที่ไหนกัน ท่านไม่ใช่พ่อของข้าเสียหน่อย" "ถ้าเช่นนั้นก็เป็นผัวอย่างที่เจ้าต้องการ" เล่อชุนเคล้นมือไปบนสองเต้าอวบใหญ่ หน้าหล่อเหลาซุกไซ้ ดูดริมฝีปากไปบนเนินเต้าของลูกเลี้ยงสาว "หากไม่ยอมแต่งออกไป ก็จงนอนอ้าขาให้พ่อกระแทกอยู่ในจวนสกุลเล่อ"