ใคร่รักพ่อเลี้ยงดุ

สั่งสอน

สั่งสอน

ร่างเล็กดิ้นขลุกขลักในอ้อมกอด ใบหน้าคร้ามคมก้มลงมาดูดดุนอีกครั้งบนปลายเต้า ขบกัดบนปลายถันดูดแรงขึ้นจนแทบห้อเลือด

"ฮึก ท่านพ่อ อย่าทำข้า" ความเสียวซ่านเจ็บจี๊ดบนทรวงอกทำให้นางหายใจขาดห้วง

กายสาวสั่นสะท้าน เป็นครั้งแรกที่ต้องมือบุรุษ ซ้ำบุรุษผู้นั้นยังถือว่าเป็นบิดาของนางอีกด้วย แม้ไม่ใช่บิดาแท้ ๆ แต่นางก็เรียกเขาว่าพ่อมาตั้งแต่อายุสิบขวบปี ยามถูกกระทำอย่างใกล้ชิด ให้ความรู้สึกแปลกประหลาดเหลือเกิน

ริมฝีปากร้อนเคล้าเคลียบนปลายถัน จังหวะเขาตวัดลิ้นดูดชิมจนเม็ดนมสีหวานแข็งชันเป็นตุ่มไต ความรู้สึกร้อนรุ่มวิ่งลงกลางกายร่างสู่กลีบเนื้อสาว ร่องสวาทกลั่นน้ำหวานออกมาจนชุ่มชั้นในตัวน้อย

จังหวะมือใหญ่บีบเคล้นเต้าทรวงพร้อมดูดดุนเม็ดถันส่วนปลาย ลมหายใจร้อนลวกของเขาเป่ารดอยู่บนเต้าเนื้อ ดูดชิมเต้าอวบอิ่มราวกับทารกหิวกระหาย

ฉินชิงกัดริมฝีปากไว้ กลั้นเสียงครางไม่ให้เล็ดลอดออกมา ท้ายที่สุดก็แพ้เรียวลิ้นที่พลิกพลิ้วอยู่บนปลายหัวนม

"อาาาา ท่านพ่อ อื๊อ"

เล่อชุนซุกไซ้อยู่บนสองเต้านุ่มฟู มือฟอนเฟ้น ปากดูดดุนอย่างไม่อาจหยุดยั้งตัวเองได้ กายสาวบริสุทธิ์ทั้งขาวทั้งหอม เร่งเร้าอารมณ์กระหายใคร่โหมกระพือเกินต้านทาน

มือสากลูบไล้ไปบนกลีบพูนวลนุ่ม คลึงขยี้นิ้วไปบนติ่งกระสันกลางกายสาวด้วยจังหวะรักอันช่ำชอง ชั้นเชิงกามของเล่อชุนไม่เป็นรองใคร ทำสตรีติดใจอ่อนระทวยเสร็จสมใต้ร่างมานักต่อนัก นับประสาอะไรกับเด็กสาวไม่ประสาเรื่องอย่างว่า

เรียวนิ้วคลึงขยี้เกสรสวาทขึ้นลง วนนิ้วอยู่หน้าร่องสวาทฉ่ำชื้น

"เจ้าเปียกจนฉ่ำแฉะ หมายถึงเจ้ามีอารมณ์" เล่อชุนเงยหน้าจากปลายจุกสีแดงก่ำ

"หยุดทำข้า"

"เด็กสาวดื้อด้านบอกจากปากว่าอยากเป็นเมียข้า แล้วให้หยุดทำไมเล่า"

เล่อชุนสอดนิ้วชี้กับนิ้วกลางเข้าร่องรัก เร่งขยับข้อมือถี่กระชั้น งอนิ้วขึ้นคลึงเสียดสีจุดเสียวภายใน เขารู้ดีว่าจุดซ่านสยิวนั้นอยู่ตรงไหน

"เล่อชุน ..อืม..ท่านพ่อ" ฉินชิงเกร็งไปทั้งตัว นิ้วเขาเคลื่อนเข้าออกอยู่ในร่องสวาท เสียดสีรัว ๆ กับจุดอ่อนไหวภายในจนนางรู้สึกกระสันใคร่

"ถึงกับครางชื่อข้าเชียวรึ" บุรุษหัวเราะในลำคออย่างพึงใจ

ร่างเล็กแอ่นกายขึ้น หวีดร้องร่างกระตุก เสร็จสมจนล่องลอย เรือนกายอ่อนยวบในวงแขนแกร่ง

เล่อชุนถอนเรียวนิ้วออกจากร่องคับแน่นที่กำลังตอดตุบ ๆ ยกมือขึ้นมาปาดเลียน้ำหวานฉ่ำชุ่มปลายนิ้ว

"หวานไปทั้งตัว"

ฉินชิงใจเต้นกระหน่ำ เสร็จสมจนน้ำใคร่สีใสหลั่งออกมาเปียกชุ่มมือพ่อเลี้ยง สองแก้มแดงปลั่งขึ้นสีระเรื่อ ทั้งอับอายทั้งสุขสมในเวลาเดียวกัน

"ปล่อยข้า" นางก้มหน้าลง ไม่อาจสู้สายตาคมกร้าวมองจ้องเหมือนจะกลืนกิน

"นี่เพียงสั่งสอนเท่านั้น" เล่อชุนระบายลมหายใจออกมายาว ๆ

แท่งเอ็นเนื้อลำเขื่องตื่นตัวเหยียดขยายอย่างเต็มที่ อยากกดกระแทกสอดสวมกระทั้นสุดลิ่มลำแล้วหลั่งน้ำรักอุ่น ๆ เข้าในกายลูกเลี้ยงแสนดื้อรั้น

แต่สติยังอยู่เหนือความอยาก เขามิอาจหักใจ ทำ นางได้ลง หากนางต้องแต่งงานออกจากสกุลเล่อ ก็ควรเป็นสาวพรหมจรรย์อยู่

ฉินชิงอาภรณ์หลุดลุ่ยอยู่ในอ้อมกอดของเล่อชุน เป็นครั้งแรกที่บุตรสาวได้ใกล้ชิดพ่อเลี้ยงแบบเนื้อแนบเนื้อ ใบหน้าของเขาอยู่ห่างจากนางเพียงหนึ่งชุ่น ลมหายใจร้อนผ่าวเคล้ากลิ่นสุราเป่ารดลงมาบนซอกคอรวมถึงเนินอก มือใหญ่สองข้างจับต้นแขนนางไว้แน่น สายตาก้าวร้าวดุดันจ้องมองเด็กสาววัยกำลังโต

เล่อชุนสอดมือเข้าลูบไล้ลำเนื้อใต้อาภรณ์ บีบกดส่วนความเป็นชายให้สงบลง เขาผละจากร่างอรชรอวบอัด รู้สึกเหมือนกำลังลงโทษตัวเองเสียมากกว่า

"ท่านพ่อ...."

"เจ้าบอกเองไม่ใช่รึว่าอยากอยู่ในฐานะเมีย" เล่อชุนย้ำคำว่าเมีย บุรุษตัวสูงกระตุกยิ้มมุมปาก สายตาคาดโทษจ้องลึกลงในดวงตาของฉินชิง

เด็กสาวเชิดหน้าขึ้นอย่างถือตน ฉินชิงกำลังโกรธจัดจนหน้าแดง แต่แปลกที่ความรู้สึกวูบโหวงเคว้งคว้างกลับจางหายไปเมื่อได้ใกล้ชิดเขา

"ไม่ ข้าไม่อยากเป็นเมียแล้ว ขอเป็นบุตรเช่นเดิม" ฉินชิงดึงสาบเสื้อมาปิดเต้าตูมเต่งของตน หลุบตามองรอยรักสีดอกเหมยเป็นจ้ำทั่วเนินอก

หัวใจดวงน้อยเต้นโครมคราม ช้อนสายตามองหน้าเล่อชุนอย่างเสงี่ยม

"ท่านพ่อ ปล่อยข้าเจ้าค่ะ" เสียงวอนขอพร้อมน้ำตาเอ่อคลอบนดวงตาคู่สวย

"ขอโทษด้วย" เล่อชุนปล่อยมือจากต้นแขนกลมกลึง

หัวใจในอกชายหนุ่มเต้นกระหน่ำรุนแรงนัก แรงเสียจนแทบทะลุอกออกมาภายนอก เป็นความรู้สึกเหมือนกำลังทำผิดร้ายแรงผสานกับความกระสันใคร่อย่างร้ายกาจ

กลิ่นกายหอมอ่อนจางยังอ้อยอิ่งอยู่ที่ปลายจมูก เขาไม่อาจสลัดกลิ่นเนื้อสาวอันตราตรึงออกจากห้วงอารมณ์ได้ ใบหน้าเห่อร้อนจนกลายเป็นสีชมพู มือหนาสั่นเทาเอื้อมไปรินสุราดื่มดับอารมณ์อีกหลายจอก

ฉินชิงขยับออกห่างอีกนิด รัดสายรัดเอวของตนให้แน่นขึ้น หัวใจของนางเต้นระส่ำไม่แพ้กัน

ฝนโปรยปรายภายนอกทำให้บรรยากาศเย็นลงอีกหลายระดับ หมอกฝนบางเบาชวนให้เหงาเศร้าเมื่อปลายฤดูชุนเทียนมาเยือน เสียงล้อรถม้าบดบนพื้นดินแฉะลื่นยังเคลื่อนที่ไปข้างหน้าตามทางหินกรวดเพื่อไปสู่สุสานของถิงฮัว

"กล้าดื้อกับพ่ออีกไหม" เล่อชุนเอนกายลงกับหมอนนุ่ม ท่าทีกึ่งนั่งกึ่งเอนนอนดูผ่อนคลาย

"ข้าไม่ได้ดื้อ"

"ที่เจ้าทำเรียกว่าดื้อ อ่อ ดื้อด้านเสียด้วยสิ"

ฉินชิงย้ายไปนั่งอีกฝั่งของรถม้า สายตาจับจ้องอยู่กับท่ากึ่งเอนกึ่งนั่งของเล่อชุน สาบเสื้อเขาหลุดลุ่ยจนเห็นแผงอกกำยำ กวานครอบผมของเขาหลุดออกเมื่อครู่ มือใหญ่จึงเสยผมลวก ๆ

"แล้วเหตุใดข้าจึงต้องเชื่อฟังท่าน"

"เจ้าเรียกข้าว่าพ่อ เรียกมาตั้งนานแล้วด้วย"

"ข้าต้องเชื่อฟังท่าน เพียงเพราะคำเรียกขานรึ"

"สุดแท้แต่เจ้าเถิด ...ข้าไม่มีสิทธิ์อันใดบังคับเจ้าอยู่แล้ว"

"เหตุใดจึงไม่ให้ข้าไปอยู่ข้างนอก ข้าอยากมีชีวิตของตนเอง"

"เจ้ายังไม่โต" เล่อชุนเสียงเข้ม

"เมื่อครู่ท่านพ่อก็เห็นว่าข้าโตแล้ว โตมากด้วย โตทุกสัดส่วน" ฉินชิงเริ่มพูดจาสองแง่สองง่าม ก้มตามองหน้าอกอวบอิ่มสองข้างของตน

"หรืออยากถูกสั่งสอนอีกสักรอบ" บุรุษเลิกคิ้วสูงเชิงท้าทาย

ฉินชิงเงยหน้ามองพ่อเลี้ยง เด็กสาวหน้าแดงซ่าน

การลงโทษของเขากระสันเสียวเสียจริง นางชักอยากทำตัวเกเร อยากถูกลงโทษ อยากถูกเขาสั่งสอนบ่อย ๆ เสียแล้ว