ใคร่รักพ่อเลี้ยงดุ

ความสุข

รถม้าจอดหน้าสุสานของถิงฮัว

เล่อชุนเดินลงจากรถม้า อารมณ์พิศวาสคุกรุ่นในห้วงอารมณ์ยังไม่ทันสงบดี เขาปรายตาเหลือบมองใบหน้าด้านข้างของฉินชิง นางไม่มองหน้าเขาด้วยซ้ำ สตรีตัวเล็กเม้มปากทำสีหน้าครุ่นคิดเมื่อมาถึงสุสานของมารดา

มือเรียวเล็กสองข้างกำช่อดอกไม้สีขาวสะอาดในมือแน่น พยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลลงมา ขอบตาคู่งามมีหยาดน้ำแวววาวเอ่อคลอ เสียงสะอื้นฮึกถูกเก็บกลืนไว้ไม่ให้เล็ดลอดออกจากปาก

"พวกเราไปคารวะหลุมศพมารดาเจ้ากันเถิด" เล่อชุนเดินนำไปที่หน้าหลุมสุสานของอดีตภรรยา

หลังจากถิงฮัวตายจาก ถือว่าเป็นเหตุการณ์เลวร้ายที่สุดเหตุการณ์หนึ่งในชีวิตของสองพ่อลูก สำหรับเล่อชุนคือสตรีที่รักตายจาก สำหรับฉินชิงคือมารดาที่รักดับสูญ ทั้งคู่ต่างเสียใจกับการจากไปอย่างไม่มีวันกลับสตรีนางหนึ่งผู้ซึ่งเป็นที่รักสุดดวงใจ

"คนเราไม่จากเป็น...ก็จากตาย" เล่อชุนเอ่ยขึ้น เขาวางดอกไม้ช่อหนึ่งลงบนหลุมศพของถิงฮัว เป็นดอกเหมยกุ้ยสีม่วงเข้มที่หาได้ยากยิ่ง เขารู้ว่าถิงฮัวรักดอกเหมยกุ้ยสีม่วงเข้มมากเหลือเกิน

หนึ่งปีแล้วสินะ ครบรอบหนึ่งปีที่ถิงฮัวจากไป

"ข้ามาเยี่ยมท่านแล้ว ข้าคิดถึงท่านแม่ยิ่งนัก" ฉินชิงวางช่อดอกไม้สีขาวลงบนหลุมศพของมารดา พลันน้ำตาที่พยายามกลั้นไว้ก็ไหลอาบแก้ม

"อย่าได้เสียใจ คนเราย่อมต้องตายทุกคน ขึ้นอยู่กับกรรมของใครของมัน" เล่อชุนเอ่ยปลอบ

"ชีวิตข้ามีเพียงท่านแม่ เหตุใดท่านแม่ต้องทิ้งข้าไปเร็วนัก" ฉินชิงทรุดกายลง ร่ำไห้กับหลุมศพมารดาอย่างน่าสงสาร

เล่อชุนมองสตรีแรกสาวร่ำไห้เหมือนใจจะขาดตามมารดาเสียให้ได้ เขาปล่อยให้นางร้องไห้จนพอใจ

บางคราน้ำตาอาจช่วยบรรเทาความทุกข์ ให้นางได้ร้องจนพอใจดีกว่าห้ามไว้ หากเก็บกลั้นความทุกข์ กลั้นน้ำตา ย่อมสัมผัสได้ถึงความรู้สึกเจ็บปวดอย่างสาหัสกัดกินภายใน

ฉินชิงร่ำไห้จนไร้น้ำตา เงยหน้ามองเล่อชุนผู้ยืนอยู่ด้านข้าง

เขาปล่อยให้นางร่ำไห้ ปล่อยให้นางร้อง ปล่อยนางตามอารมณ์เศร้าไปเสียก่อน

"อยากกินถังหูลู่ไหม" บุรุษหนุ่มแย้มยิ้ม เอ่ยด้วยเสียงอ่อนโยน ผิดกับกิริยาก้าวร้าวเร่าร้อนในรถม้าเมื่อครู่ลิบลับอย่างกับเป็นคนละคน

"ข้าไม่ใช่เด็กเล็ก เหตุใดต้องอยากกินของพรรค์นั้นด้วยเล่า" ฉินชิงสะบัดหน้าไปทางอื่น

"ของหวานจะทำให้เจ้าอารมณ์ดีขึ้น เหมือนครั้งเจ้าเป็นเคยหกล้มเมื่ออายุสิบขวบ พ่อซื้อถังหูลู่ให้ไม้หนึ่ง เจ้าหยุดร้องไห้เป็นปลิดทิ้ง"

ฉินชิงเงยหน้ามองสบตาเขาอีกครั้ง นี่เขาคิดว่านางยังเป็นเด็กสิบขวบเรอะ! แล้วนมโต ๆ ที่เขาเพิ่งดูดไปเล่า เป็นนมของเด็กหรืออย่างไร

"การกอดประโลมต่างหากเล่า ทำให้ข้าคลายเศร้า" ฉินชิงเอ่ยกับเล่อชุนด้วยสายตาท้าทาย

"อยากถูกกอดแบบใดเล่า" เขากระตุกยิ้มมุมปาก ท่าที่สบาย ๆ ไม่ยี่หระกับคำกล่าวของนาง

บุรุษเช่นเล่อชุน เจอมารยาสตรีมานับไม่ถ้วน สตรีมากมารยาเขายังกำราบนาบพื้น นับประสากับสตรีอ่อนต่อโลกอย่างฉินชิง

เด็กไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมเช่นนาง อย่าได้หมายจะยั่วเขาเลย ไม่มีทางสำเร็จหรอก!

นางไม่ตอบ ได้แต่มองท่าทีเฉยชาของเล่อชุน บุรุษผู้มีนิสัยเหมือนมหาสมุทร บางครั้งเขาเงียบสงบ บางครั้งเขาบ้าคลั่ง บางครั้งนิ่งเรียบเหมือนสายน้ำ บางคราวปั่นป่วนราวพายุในทะเลปรวน

"ถิงฮัว บอกบุตรสาวของเจ้าให้ไปเรียนให้จบเสียโดยไว นางไม่ฟังบิดา ฟังแต่มารดาเพียงคนเดียวเท่านั้น" เล่อชุนกล่าวกับสุสานของอดีตภรรยา เขาจงใจให้ฉินชิงได้ยิน

"ข้าอยากเรียน ก็จะกลับไปเรียนเอง" นางเอ่ยตอบหลุมศพ จงใจกระทบคำพูดให้เขาได้ยินเช่นกัน

"หากนางไม่เรียน ก็ต้องจับแต่งออกเรือนกับบุรุษผู้เพียบพร้อม จะได้มีคนรักปกป้องดูแลเลี้ยงดู" เล่อชุนกล่าวกับหลุมศพต่อ คำพูดสื่อถึงลูกเลี้ยงสาวโดยตรง

"ท่านพ่อไล่ข้ารึ" นางหันขวับมาทันที

"พ่อไม่ได้ไล่ แต่หากสตรีใดไม่เรียนหนังสือ ไร้ความรู้ ไร้ปัญญา ก็ต้องใช้เรือนกายตอบแทนบุรุษ อยู่บ้านเฝ้าเรือนเลี้ยงลูกให้ดี พ่อพูดผิดตรงไหนกัน"

"ข้าไม่อยากแต่งงาน"

"แล้วเจ้ามีความสามารถทำมาหากินอย่างอื่นรึ เรียนในสำนักศึกษาก็ยังเรียนไม่จบเลย"

สองพ่อลูกเริ่มถกเถียงกันต่อหน้าสุสานของถิงฮัว

"ท่านแม่ ท่านเห็นหรือไม่ ท่านพ่อว่ากล่าวข้า ไม่รักข้า ไล่ข้าให้แต่งกับบุรุษอื่น"

"เป็นเพราะพ่อหวังดี"

"หวังดีประสงค์ร้ายกระมัง ท่านไม่รักข้าจริงหรอก ไม่เหมือนดั่งมารดารักข้า ในโลกนี้ข้าไม่เหลือใครแล้ว" ฉินชิงมองหน้าเล่อชุน เขาพูดย้ำเรื่องออกเรือนหลายครั้ง ราวกับจะไล่นางเสียให้ได้

"พ่อรักเจ้า" เขากล่าวอย่างหนักแน่น

คำว่า พ่อรักเจ้า ก้องซ้ำไปซ้ำมาอยู่ในหูฉินชิง แม้เป็นเพียงคำพูดจากลมปาก หรือเป็นคำพูดจากใจจริง ...คำนั้นย่อมน่าฟังทั้งสิ้น

หัวใจที่แห้งผากของนางชุ่มชื้นเหมือนฝนตกกลางทะเลทราย สตรีตัวเล็กยืนนิ่งอยู่พักใหญ่ ก้มหน้าเรียวมองพื้น เขี่ยเท้าไปกับฝุ่นดินอย่างเสียอาการ

"สัญญากับพ่อต่อหน้าหลุมศพท่านแม่ของเจ้าได้ไหม ว่าเจ้าจะใช้ชีวิตให้ดี ใช้ชีวิตอย่างมีความสุข แม้ว่าไม่มีท่านแม่อยู่เคียงข้างก็ตาม"

"เหตุใดข้าต้องสัญญาด้วยเล่า"

"พ่ออยากให้เจ้ามีความสุขเช่นกัน นับเป็นยอดปรารถนาในชีวิตของพ่อ" เล่อชุนมองตาฉินชิง สื่อความตามที่พูด

"ความสุขของข้าอย่างนั้นรึ...ความสุขของข้าคือสิ่งใดกัน" ฉินชิงปาดน้ำตาบนใบหน้า

ตั้งแต่มารดาตายไป นางแทบไม่รับรู้ถึงคำว่าความสุข

"ทุกข์ให้กับคนตาย เหมือนจุดไฟเผาตนเอง" เล่อชุนเตือนสติ

"ข้าไม่เคยรู้สึกมีความสุขมานานแล้ว" ฉินชิงมองหน้าเล่อชุน รู้สึกใจเต้นตุบตับ จนได้ยินเสียงหัวใจก้องในหู

หากความรู้สึกใกล้ชิดเมื่อครู่ในรถม้ามันเรียกว่าความสุข นั่นคงเป็นความสุขแรกในรอบปีที่นางได้รับหลังมารดาตายจาก เด็กสาวมองจ้องใบหน้าหล่อเหลาของพ่อเลี้ยงหนุ่ม

"ข้าจะพยายามเต็มที่เพื่อเป็นความสุขของเจ้า" เล่อชุนเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงแน่วแน่

ฉินชิงก้มหน้าหลบสายตาคมกร้าวที่จ้องมอง เด็กสาวมองหลุมศพของมารดา มือเรียวบีบเข้าหากัน นางยิ้มออกมาได้หลังจากน้ำตาแห้งเหือด

"ข้าสัญญาว่าจะกลับไปเรียนในสำนักศึกษาให้จบภายในสามเดือน"

ในที่สุดสตรีตัวเล็กก็เอ่ยปากในสิ่งที่เล่อชุนอยากได้ยิน

ไม่ว่านางสัญญากับเขาหรือสัญญากับแผ่นจารึกหินบนหลุมศพ ...

คำสัญญานั้นทำให้พ่อเลี้ยงดุถึงกับยิ้มกว้างเต็มใบหน้า