เล่อชุนกวาดสายตามองตามแผ่นหลังเล็กในอาภรณ์ของสำนักศึกษา ยิ่งฉินชิงอยู่ในอาภรณ์สีขาวโปร่งเบาดั่งนางเซียน สวมหมวกสีขาวคาดสีม่วงขลิบทอง ยิ่งขับให้ดวงหน้าหวานงดงามขึ้นอีกหลายเท่า
หรือสตรีในชุดสำนักศึกษานั้นยั่วตัณหาบุรุษอายุมาก เห็นเครื่องแบบของเด็กสาววัยเยาว์ยิ่งชวนให้จินตนาการเรื่องใต้สะดือกับนาง
แต่เรื่องที่กวนใจยิ่งกว่าการปวดบั้นเอวคือเรื่องของอ๋องแปด คำพูดของอ๋องแปดยังก้องอยู่ในหู เจ้าเด็กนั่นกล้าขอแต่งฉินชิงอย่างซึ่งหน้า
"ท่านพ่อดื่มยาด้วยเจ้าค่ะ"
"โอ้ย พ่อเจ็บทั้งแขน เจ็บทั้งเอว แขนขวาเคล็ดเสียแล้วกระมัง จะตักยาในถ้วยกินเองได้หรือเปล่าก็ไม่รู้" เล่อชุนเดินกะเผลกเข้าในห้องส่วนตัว มือซ้ายกุมต้นแขนขวาไว้เหมือนเจ็บเสียเต็มประดา
"เมื่อครู่ยังไม่มีอาการ" ฉินชิงวางถาดใส่ยาต้มที่โต๊ะกลาง เดินรี่เข้ามาดูเล่อชุน ประคองให้เขาไปนั่งที่เก้าอี้
"อาจเจ็บขึ้นภายหลังน่ะ"
"รีบดื่มยาเสียเถิดท่านพ่
