“แค่วันเดียวก็ตกกระป๋องแล้ว”
สามสาวพากันหัวเราะอย่างมีความสุข ขณะนั่งกินมื้อเย็นด้วยกันที่โต๊ะอาหาร
นิดนารีเดินเข้ามาในครัวแล้วตรงไปเปิดตู้เย็น หยิบขวดน้ำมาเปิดดื่ม
“เมื่อวานที่เจ้านายให้แกช่วยงานที่บ้าน ท่านให้แกทำอะไรบ้าง ได้ข่าวว่ามีแต่งานใช้แรงงาน” วีณาถามเสียงเย้ย อีกสองสาวหัวเราะคิกคัก
“ใช่ มีแต่งานใช้แรงงาน” อย่าให้สาธยายเลยว่างานอะไรบ้าง พวกหล่อนจะตาโตหัวใจวายซะเปล่าๆ
“แล้วแกทำอะไรให้ท่านโกรธรึเปล่า” ชาลิตาถามต่อ แววตาสะใจสุดๆ
ก็เยอะอยู่นะ
“ทำไมเหรอ??” เขาพูดอะไรถึงเธอรึเปล่า สามสาวถึงได้หัวเราะคิกคักอารมณ์ดีเหมือนกินน้ำกระท่อมตลอดเวลา
“นิดจ๋า พอดีฉันได้ยินท่านพูดกับคุณสตายุว่าสัปดาห์หน้า อาจจะตัดเด็กฝึกงานบางคนออกน่ะสิ”
เอมิกาตอบแทนชาลิตา วีณาแกล้งทำเป็นตกใจเหมือนเพิ่งรู้เรื่อง
“จริงเหรอ! ว๊ายย! ใครจะโดนตัด” พูดพลางหันมามองนิดนารี ด้วยสายตาเวทนาสุดๆ “ใครจะต้องเก็บเสื้อผ
