ตั้งใจมาฆ่า แต่ดันมารัก

หยุดนะไอ้โรคจิต!!

‘อือ...ใจเย็นๆ นิด แกทำได้’ เธอบอกตัวเองให้ใจเย็น ขณะย่องเข้าทางด้านหลังชายผู้นั้น พร้อมส่งสัญญาณบอกหญิงที่ถูกทำร้ายให้เงียบไว้ แต่...

“ว๊ายยย!!” เจ้าหล่อนกลับแหกปากร้องลั่นออกมา ทำเธอตกใจฟาดไม้กลางหัวชายคนนั้นอย่างเร็ว

ผลัวะ!!

“โอ๊ะ!” เธอตีสุดแรง หวังให้เขาสลบในครั้งเดียว แต่เขากลับยืนนิ่งไม่ไหวติง ก่อนจะค่อยๆ หันกลับมาเผชิญหน้ากับเธอ ขณะเลือดค่อยๆ ไหลรดต้นคอ

วินาทีนั้น เธอสบตากับเขาอย่างจัง เป็นวินาทีที่ ความกลัวแล่นเข้ามาทั่วสมอง ใจเต้นรัวระส่ำไปหมด กลิ่นอันตรายฟุ้งตลบ

‘ตีสิ ฟาดแรงๆ เลย เร็วๆ’ บอกตัวเองให้ตีเขาซ้ำ แต่มือกลับไม่ยอมทำตามคำสั่ง เหมือนโดนสาป

“ฮึ่ม!” เขาจ้องมองเธอด้วยสายตาดุดัน สายตาที่สะกดวิญญาณเธอให้แน่นิ่ง เสียงลมหายใจราวกับเสียงสัตว์คำราม ทำเธอขนลุกขนชันไปทั้งตัว

“เอ่อ...” ตอนนี้เธอควรจะวิ่งให้เร็วที่สุดนะนิดนารี ก่อนที่ผู้ชายคนนั้นจะจู่โจมเธอ แต่ก็ยังอดห่วงผู้หญิงอีกคนไม่ได้ “รีบหนีไปสิคะ!!! วิ่งเลย!!! วิ่งเร็ว!!!”

เธอแหกปากตะโกนบอกผู้หญิงคนนั้น ก่อนจะพบว่าไม่มีใครอยู่ตรงนั้นแล้ว..

“อ้าว! ไปตั้งแต่เมื่อไหร่??” เธอขยับสองเท้าถอยล่น ขณะชายหนุ่มขยับเท้าเข้าหาอย่างใจเย็น

“อย่าเข้ามานะลุง!!”

“ฮะ!” เขาชะงักไปนิด ก่อนจะกัดกรามแน่นจนสันกรามสั่น โดนตีหัวยังไม่โกรธเท่าถูกเรียกว่าลุง!

“ไม่งั้นจะซวยไม่รู้ตัว” นิดนารีทำเป็นใจดีสู้เสือ กำไม้ในมือแน่น ชี้หน้าเขาอย่างไม่เกรงกลัว

“ซวยงั้นเหรอ” เขาหัวเราะหึๆ ในลำคอ ย่างสามขุมเข้าหาเธออย่างใจเย็น ราวกับพรานป่าตะล่อมล่ากระต่ายน้อย “ใครกันแน่ที่จะซวย!”

“ห๊ะ! คุณภวัต!” นิดนารีตะโกนลั่น เขาหันขวับไปมองข้างหลัง เธอใช้โอกาสนั้นวิ่งปรู๊ด

แต่ไม่ทันจะผ่านซุ้มประตู..

“เฮ๊ย!” เธอถูกลำแขนตวัดรวบตัวไว้ได้ แล้วยกร่างเธอขึ้นพาดบ่า เธอดีดดิ้นไม่หยุด แหกปากร้องตะโกนลั่นป่า หวังให้ใครสักคนได้ยิน “กรี๊ดดดด ปล่อยนะ ปล่อย ปล่อยโว๊ย!!”

แต่เขาไม่ยอมปล่อย หอบหิ้วร่างดีดดิ้นของเธอเดินฝ่าดงหญ้ารกท่วมหัวดังสวบสาบ...

“ปล่อยนะไอ้บ้า แกจะทำอะไรห๊า!!” เธอตะโกนร้องโวยวาย สลับกับตะโกนขอความช่วยเหลือ “ช่วยด้วย ไอ้ลุงบ้ากามมันจะฆ่าฉัน ช่วยด้วย!”

“ไอ้ลุงบ้ากามงั้นเหรอ??” เขาเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน นึกอยากจะบีบปากยัยตัวเล็กให้หลุด หรือไม่ก็จูบให้ร้องไม่ออก กล้าดียังไงมาด่าว่าเขาบ้ากาม