นิดนารีบอกตัวเองให้ตั้งสติ อย่าไปหลงกลเขาเด็ดขาด เขากำลังเล่นเกมประสาทกับเธอ...
“ฉันจะ...หาหลักฐานให้ได้มากที่สุด แล้วนำไปแจ้งตำรวจน่ะสิคะ” เธอตอบตามความจริง เพราะมันเลี่ยงไม่ได้ จะตอบเอาใจเขาได้ไง “แต่โชคดีที่..ว่าที่เจ้านายของฉัน ไม่ได้เป็นไอ้บ้าโรคจิตวิปริตผิดเพี้ยน ฉันก็เลย...มีความสุขมากค่ะที่ได้มาทำงานที่นี่”
เขาชะงัก รู้สึกเหมือนกำลังโดนหลอกด่ายังไงก็ไม่รู้ “งั้นเหรอ ..แต่ฉันขอบอกเธอไว้ก่อนเลยนะ เวลาที่ฉันทำงานอยู่ที่บ้าน ฉันไม่ชอบใส่เสื้อผ้า”
เธออึ้งไปนิด คิดไม่ตกว่าเขาพูดจริงหรือพูดเล่นกันแน่ แต่ถ้าเขาพูดจริง เธอก็จะได้รู้น่ะสิ ว่าเขายิ่งใหญ่สมคำล่ำลือรึเปล่า
“ค่ะ เชิญท่านตามสบายเลยค่ะ” พูดพร้อมขยับเท้าถอยห่างจากเจ้านายประมาณสองก้าว
ภวัตหันหลังให้เธอแล้วเดินกลับไปที่โต๊ะทำงาน ถอดเสื้อสูทพาดกับพนักเก้าอี้ ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตออกสามเม็ด พับแขนเสื้อขึ้นทั้งสองข้าง
“เธอเล่นพนันเป
