ชานนท์ซึ่งเดินผ่านออกมาถึงห้องโซนด้านข้าง สายตาของเขาไวพอที่จะมองเห็นว่ามีใครบางคนยืนแอบมองอยู่ทางด้านหลังป้ายบิลบอร์ดขนาดใหญ่ เพชรรัตน์หันมามองเห็นเขาเข้าพอดี ทั้งคู่ไม่สบสายตากันเพราะยังไม่หายเคืองเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวันก่อน แต่ก่อนที่ชายหนุ่มร่างสูงจะเดินเลยไป ชานนท์ยังคงอยากทำเรื่องบางเรื่องที่ค้างคาให้มันจบ
เขาเดินเข้าไปหาเพชรรัตน์ ก่อนจะส่งเสียงเรียกดังขึ้นตามหลัง
“จะไปไหนน่ะ รอผมก่อน”
เพชรรัตน์หยุดชะงักเท้าที่กำลังก้าวเดิน หันกลับมามองหน้าชานนท์ด้วยสีหน้าที่นิ่งเฉย
“มีธุระอะไรกับผมไม่ทราบ?”
“ทำไมมาแอบมองล่ะ ทำไมไม่เดินออกไปส่งพวกเขาดี ๆ”
“ไม่ใช่เรื่องของคุณ ไม่ต้องมายุ่ง”
“ถามจริงเถอะ คุณไม่คิดจะเหนี่ยวรั้งให้พวกเขาอยู่ที่นี่กับคุณต่อเหรอ?”
“ถึงผมอยากจะให้อยู่ต่อ ถ้าเขาอยากจะไปเขาก็มาอยู่กับผมหรอก มันไม่ใช่ครั้งแรกที่เกิดขึ้นแบบนี้ แต่ผมเข้าใจเขานะผมถึงไม่อยากจะรั้
