ตอนที่9 ไม่ได้ดั่งใจ
1068 คำ
ภายในรถยนต์
เพชรรัตน์นั่งทำหน้าไม่สบอารมณ์อยู่เบาะหลัง ลูกน้องคนสนิทมองจ้องผ่านกระจกมองหลังอยู่หลายต่อหลายครั้ง ด้วยความที่เหนื่อยใจแทนเจ้านายหนุ่ม
“อยากแวะที่ไหนก่อนไหมครับเจ้านาย?” ภูมิภัทรถามขึ้นเบา ๆ
“ไม่ล่ะ ไม่มีที่ให้ฉันต้องไปหาแล้ว ไอ้ภูมิแกว่าเปรมวดีจะหายไปอยู่ที่ไหนได้วะ?”
“ผมก็ไม่รู้สิครับเจ้านาย บ้านเกิดเราก็ไปตามหามาแล้ว แต่คุณเปรมก็ไม่ได้กลับไปที่นั่นตั้งนานมากแล้วเหมือนกัน ผมก็ไม่รู้ว่าเธอจะไปอยู่ที่ไหนได้ ไหนเจ้านายบอกว่าเขาต้องง้อเจ้านายและบ้านพิบูลย์เทวัญไงครับ ผมว่าเจ้านายคาดการณ์ผิดไปมากเลยนะ” ปากก็พูดคุยกับเจ้านายไปเรื่อย สายตาก็มองจ้องถนน ตั้งหน้าตั้งตาขับรถด้วยความตั้งใจอยู่เหมือนเดิม
“เออ กูคาดการณ์ผิด!!! เขาไม่มีเงินเก็บเยอะเลยนะ กล้าหนีไปแบบนี้ได้ยังไง ชีวิตมันต้องขับเคลื่อนด้วยเงินหรือเปล่า คิดอะไรอยู่วะ ยอมดร็อปเรียนเพื่อไม่อยากให้คนที่เพอร์เฟกต์แบบกูตามหาเจอ ผู้หญิงอะไรโคตรโง่งี่เง่าสิ้นดีเลย!”
ลูกน้องถึงกับต้องร้องฮะขึ้นมาในใจ เจ้านายเขาเอาอะไรมามั่นหน้ามากขนาดนั้น เพอร์เฟกต์เรื่องรวย เรื่องหน้าตาอันนี้จริงเขาไม่กล้าเถียง แต่นิสัยนี่สิเขาก็ไม่แน่ใจว่าดีพอที่เปรมวดีอยากจะอยู่ใกล้หรือเปล่า เพราะเท่าที่รับรู้คือเป็นผู้ชายใจร้ายมากคนหนึ่งเลยทีเดียว
“คุณเปรมคงมีเหตุผลของเธอนั่นแหละครับเจ้านาย ความเพอร์เฟกต์ที่เจ้านายว่ามันอาจจะเพอร์เฟกต์ไม่พอสำหรับทุกคนหรือเปล่า”
เพชรรัตน์มองจ้องกระจกมองหลังอันเดียวกับที่ลูกน้องกำลังจ้องมองเขาอยู่ รู้สึกไม่พอใจกับสิ่งที่ลูกน้องพูดเป็นอย่างมาก
“มึงพูดแบบนี้หมายความว่ายังไงวะภูมิ?”
“ก็เจ้านายอ่ะ ดีกับคนทั้งโลกยกเว้นคุณเปรมหรือเปล่าครับ ความเพอร์เฟกต์มันเลยไม่เต็มร้อยสำหรับคุณเปรมไง”
นั่นสินะ แต่ก็ใช่ว่าเขาใจร้ายมากมายเสียที่ไหนกัน แค่ไม่เหมือนคนรักคู่อื่นที่เขาคบหากันก็เท่านั้น แต่เขามั่นใจว่าตัวเองเลี้ยงดูเธอดีมาก ไม่เคยทำร้ายถึงขั้นตบตีเสียเมื่อไหร่ แค่เขาเอาแต่ใจมากกว่าปกติเวลาที่อยู่ด้วยกันกับเธอ มันก็เป็นแค่กับเธอที่เขาไม่รู้ว่าทำไม นั่นมันก็เป็นเพราะบางครั้งเปรมวดีพยศไม่ยอมทำตามที่เขาสั่งก็เท่านั้นเลย แต่ไม่มีใครหวังดีกับเธอมากกว่าเขาและคนที่บ้านวิบูลย์เทวัญอีกแล้ว
“เห็นไหมล่ะครับ เจ้านายยังต้องคิดตามเลยว่าที่ผมพูดมันถูกต้องไหม”
“เปล่า! มึงหุบปากไปเลยนะภูมิ ตั้งใจขับรถไป กูจะงีบสักหน่อย” พร้อมกับนั่งกอดอกหลับตาลงเหมือนคนต้องการพักผ่อนจริง ๆ
“กลางคืนไม่หลับไม่นอนหรือไงครับ เห็นขึ้นรถมาทีไรหลับทุกทีเลย”
“หุบปาก คนยิ่งอารมณ์ไม่ดี เดี๋ยวก็ไล่ออกเลยนิ!”
สุดท้ายแล้วภูมิภัทรก็ต้องเงียบเสียงไป ไม่กล้าที่จะพูดหรือซักถามอะไรเจ้านายต่อทั้งนั้น ความเงียบภายในรถกลับมาเป็นปกติเช่นเดิม คนที่แกล้งหลับตาในสมองก็ยังคงครุ่นคิดถึงแต่เปรมวดี เธอหายไปไหน ทำไมถึงอยากหนีไปจากเขามากมายขนาดนี้ ปกติไม่กี่วันเขาก็หาเจอแล้ว แต่ดูเหมือนครั้งนี้จะไปแล้วไปลับไม่กลับมาอีกเลย
เวลาบ่ายของวันเดียวกัน
วันนี้เพชรรัตน์ต้องมาพบลูกค้าที่บริษัทแห่งหนึ่ง หลังจากออกจากห้องประชุมเสร็จกำลังจะเดินทางกลับไปยังรถ สายตาก็เพ่งดูบรรยากาศรอบ ๆ ตัว จนกระทั่งดวงตาคมปะทะเข้ากับหญิงสาวคนหนึ่งที่ดูคล้ายกับเปรมวดีมาก จนเขาต้องรีบวิ่งตามหลังผู้หญิงคนนั้นพร้อมกับกระชากท่อนแขนของเธอคนนั้นให้หันกลับมามอง
“เปรมวดี เธอ...” เสียงที่พูดถึงกับหายไปในลำคอทันที กำลังจะถามว่าเธอหายไปไหนมา!
“มีอะไรหรือเปล่าคะ?” ผู้หญิงคนนั้นถึงกับตกใจก่อนจะดึงแขนตัวเองกลับเข้าหาตัวอีกครั้ง
“ขอโทษครับ ผมนึกว่าคนรู้จักน่ะ ขอโทษอีกครั้งนะครับ”
ร่างสูงของเพชรรัตน์รีบเดินหันหลังกลับ อยากตีกบาลตัวเองนักที่เข้าไปทักคนผิดแบบนั้น นี่เขาอยากเจอเปรมวดีมากจนแทบคิดว่าผู้หญิงคนนั้นคือเปรมวดีไปได้อย่างไรกัน
“ยัยบ้าเอ้ย! เธอทำให้ฉันเป็นแบบนี้ทำไมนะเปรมวดี! อย่าให้หาเจอนะ ฉันจะล่ามโซ่เธอไว้ไม่ให้เห็นดาวเห็นเดือนสักสามอาทิตย์เลย!!”
เขาทำอะไรไม่ได้ ทำได้เพียงหงุดหงิดและโมโหตัวเองอยู่แบบนี้ จากวันเป็นเดือนก็แล้ว นี่มันก็ย่างเข้าเดือนที่สามที่เธอหนีหาย ทั้งที่ไม่เคยหายนานแบบนี้มาก่อน จนทำให้ใจร้อนรุ่มแทบไม่อยากทำอะไร จะหายไปอยู่ที่ไหนได้ จะใช้ชีวิตอย่างไรในตอนนี้เมื่อไม่มีครอบครัวเขาคอยซัพพอร์ต หงุดหงิดที่อีกคนคิดตื้น ๆ กำลังจะเรียนจบแล้วแท้ ๆ ยังยอมแพ้ไปง่าย ๆ เพียงเพื่อจะหนีหน้าเขา เพียงเพราะไม่อยากให้เขายุ่งวุ่นวายด้วยแค่นี้น่ะเหรอ ผู้หญิงโง่! ผู้หญิงอะไรไม่รักไม่นึกถึงอนาคตตัวเองบ้างเลย
นึกย้อนกลับไปในวันที่ได้ตัวเปรมวดีกลับมาครั้งล่าสุด เธอยังบอกเขาอยู่เลยว่าถ้าได้หนีไปอีกครั้ง เธอจะหนีไปให้ไกล ไกลพอที่คนอย่างเขาจะหาเธอไม่เจออีกทั้งชีวิต แต่ใครจะไปคิดว่าสิ่งที่เธอพูดมันจะเป็นความจริงแบบนี้ได้
เขาประเมินเปรมวดีต่ำเกินไป คิดเพียงแค่ว่าเธอหนีเขาไปไหนไม่ได้ไกลหรอก เพราะเธอไม่มีญาติพี่น้อง ไม่มีสถานที่ให้ต้องไปพักพิงและอาศัย
- ผู้เขียน
