“ทำไมถึงนั่งอยู่มืด ๆ คนเดียวล่ะเพชร ไม่คิดจะไปพักผ่อนเหรอคะ”
น้ำเสียงไม่พอใจดังขึ้นชวนให้รู้สึกหงุดหงิด วาสิตาเดินพรวดพราดเข้ามาไม่ให้ซุ่มให้เสียง เพชรรตน์มองตามรูปร่างเล็กบอบบางของภรรยาในสมรสด้วยความไม่พอใจ แต่เขายังคงไม่พูดและทำได้เพียงแค่มองว่าเธอจะทำอะไรต่อ
วาสิตาเดินมาทิ้งตัวลงนั่งข้าง ๆ พร้อมกับทำท่าทางที่หงุดหงิดหัวเสียให้ได้เห็น
“อากาศที่นี่ร้อนเกินไป เหมือนกับบ้านคุณไม่คิดจะจ่ายค่าไฟเพิ่มงั้นแหละ บอกให้เร่งแอร์ขึ้นอีกก็ไม่มีใครยอมเร่ง ไม่รู้ว่าพวกเขาคิดอะไรกันอยู่ ทั้งที่เจ้าของบ้านเพิ่งเดินทางกลับมาถึงทั้งที ทำไมถึงไม่คิดดูแลกันให้ดีกว่านี้นะ เก็บไว้เปลืองเงินเดือนเปล่า ๆ”
“อย่าพูดอะไรแบบนั้นสิวา ถึงตอนนี้ผมจะได้ชื่อว่าเป็นผู้ถือครองมรดกทั้งหมดของวิบูลย์เทวัญก็เถอะ แต่อย่างน้อยที่สุดคนที่นี่ก็เป็นคนเก่าคนแก่อยู่รับใช้มาตั้งแต่สมัยคุณพ่อจนมาถึงสมัยของคุณลุง เราควรจะให้เกียรติ
