หวนคืนรักนายรุ่นพี่

ตอนที่ 3 นี่คือคำสั่ง (2)

เป็นครั้งแรกเลยหรือเปล่าที่เขาถามคำถามแบบนี้กับเธอ เพราะก่อนหน้านี้เขาไม่เคยถาม ไม่เคยตาม เวลาเขาบอก เขาสั่ง เธอก็ทำตามหมดทุกอย่าง ไม่เคยดื้อกับเขาเลย

เธอเองก็ไม่ค่อยเข้าใจนักว่าเพลิงต้องการอะไรกันแน่ ทั้งที่เขาป้อนข้อมูลใส่สมองเธอว่าเป็นได้แค่นี้ อย่าล้ำเส้น แต่เขากลับทำให้เธอรู้สึกได้มากกว่านั้นเพราะเขา

มีทางเลือกแค่หนึ่งกับสองคือรับสายเขาให้มันจบ ๆ กับมองเมินเขาไปเหมือนที่เขาเองก็ไม่ได้สนใจว่าตัวเธอจะรู้สึกแบบไหนตอนที่เขาพาผู้หญิงอีกคนมาให้เจอ

แต่ก็ไม่รู้ว่าเธอจะโกรธเขาไปทำไม ในเมื่อมันไม่มีสิทธิ์โกรธ

“ขอตัวแป๊บนึงนะ”

หมวยเล็กเดินออกมานอกร้านพร้อมกับมือถือที่เธอเพิ่งถอยมาได้ไม่กี่เดือน เงินที่ซื้อมันได้ก็ล้วนได้จากเพลิงกับทำงาน ไม่มีใครรู้เลยว่าเขาให้เธอได้มากขนาดนี้ ทั้งที่เขาก็เป็นแค่นักศึกษาแพทย์ที่ยังเรียนไม่จบด้วยซ้ำ

เพลิงไม่เคยเล่าเรื่องครอบครัวให้เธอฟัง ไม่เคยพาเธอไปให้พวกเขารู้จัก รู้แต่ว่าบ้านเขารวยก็เท่านั้น มันก็ไม่แปลกอะไรที่เขาจะไม่เล่าเพราะเธอก็ไม่ได้สำคัญกับเขาถึงขั้นที่ต้องรู้เรื่องส่วนตัว เขาให้เธอแค่ไหนเธอก็เอาแค่นั้น ให้อยู่ตรงไหนก็อยู่ตรงนั้น ชีวิตเธอมันทำได้แค่ยืนเฉย ๆ กับเดินถอยหลัง มันเดินตรงไปข้างหน้ากับเขาไม่ได้อยู่แล้ว

“หมวยอยู่ข้างนอกนะ มากินข้าวกับเพื่อน”

ทันทีที่เธอกดรับสายก็รีบพูดออกไปส่วนปลายสายก็รอฟัง ไม่รู้ว่าตอนนี้เขาจะโกรธ เฉย ๆ หรืออารมณ์ไหน แต่เห็นเขาเงียบเธอก็ถามออกไปด้วยความสงสัย

โทร.มาหาแต่ไม่พูด เขาบ้าหรือเปล่า

“พี่เพลิงถึงห้องแล้วเหรอ”

(อยู่ไหน)

“ร้านข้าว”

(ที่ฉันส่งไป เธอไม่เห็นหรือยังไง) เสียงเข้มดุเอ่ย จะว่าหาเรื่องก็เหมือนใช่

เธอรู้ว่ามันไม่ใช่คำถาม แต่เขาต้องการบอกเธอว่ากำลังทำอะไรให้เขาไม่พอใจอยู่ หมวยเล็กแอบถอนหายใจออกมาเบา ๆ

“ก็คิดว่าพี่ไปกับคนอื่น จะไม่กลับห้อง หมวยเลยมีเวลามาหาของอร่อยกิน แทบไม่ได้จับมือถือเลย” ไม่มีเขาเธอก็ใช้ชีวิตมีความสุขดี

เธออยากให้เขาเข้าใจอย่างนั้น

(ฉันรออยู่ห้อง ห้ามเกินห้าทุ่ม)

หมวยเล็กขยับมือถือของตัวเองมาดูหน้าจออีกรอบก่อนจะพูดใส่คนปลายสายที่ไม่ได้ต้องการคำตอบเพราะมันคือคำสั่งไม่ใช่คำถาม

“เป็นวันอื่นนะ วันนี้หมวยเหนื่อยแล้ว”

(ร้านไหน)

“คะ”

(ร้านที่เธอไป)

“...” หมวยเล็กเลือกที่จะไม่ตอบ เขาคิดว่าเธอกลัวมากหรือไง

(ถ้าครึ่งชั่วโมงเธอไม่ถึงห้อง ฉันจะไปอยู่หน้าร้านรอรับ)

“อย่ามาเอาแต่ใจ แฟนพี่ก็กลับมาแล้วนะ จะอะไรกับหมวยอีก”

คนปลายสายเงียบไป แปลกนะ ทำไมเธอถึงรู้สึกจุกที่ก้อนเนื้อในอกข้างซ้ายนี้เพียงเพราะเขาเงียบใส่หรือเพราะเขายอมรับความจริงว่ามันใช่

(อย่าพูดถึงคนอื่น เพราะฉันคุยกับเธออยู่)

“คนอื่นที่ว่า มันคนสำคัญของพี่ไง เขากลับมาแล้ว หมวยจะอยู่ทำไม พี่เคยบอกหมวยเองไม่ใช่เหรอว่าถ้าคนคนนั้นกลับมา เราก็แค่แยกย้ายกันไป” หมวยเล็กพูดออกไปแล้ว ตอนนี้เธอไม่ได้กลัวที่จะตัดขาดจากเขา

แต่กลัวว่าต้องยืนอยู่ที่เดิม อยู่กับความเจ็บปวดมากกว่า

ใช่ เธอรู้สึกกับเพลิงมากกว่าที่เขาอยากให้รู้สึก

(ทำไมต้องประชด) เขาเอ่ยปากถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ไม่สะทกสะท้านกับคำพูดของเธอแม้แต่น้อย

“หมวยไม่ได้ประชดเลย พี่เพลิงคิดไปเอง”

(ไม่ประชดแล้วเธอดื้อกับฉันทำไม)

หมวยเล็กพ่นลมหายใจออกมาอย่างนึกรำคาญไอ้คนพูดไม่รู้เรื่องอย่างเขาก่อนจะตอกกลับไป

“หมวยไม่ได้ดื้อ พี่หรือเปล่าที่พูดไม่รู้เรื่อง” หมวยเล็กอยากด่าเขาให้เจ็บแสบ

แต่ก็นั่นแหละ เธอทำไม่ได้หรอก ใครจะกล้า ไม่ได้กลัวหรอกแค่เกรงใจคนที่เคยให้เงินใช้

(หึ เธอปากเก่งแบบนี้ตั้งแต่ตอนไหนกันนะ)

“...”

(สิบนาที ฉันไปรับหน้าร้าน ถ้าเธอไม่ออกมา ฉันจะเข้าไปลากออกมาแล้วกัน)

ยังไม่ทันจะอ้าปากเถียง เขาก็วางสายไปแล้ว ทิ้งความสงสัยหลายข้อไว้ให้คนที่ยืนอยู่หน้าร้านเป็นอย่างมาก หมวยเล็กขมวดคิ้วมองหน้าจอที่เพิ่งถูกตัดสายไปตามแบบฉบับคนเอาแต่ใจ

อยากจะบ้าก็บ้าไปเองเถอะ เธอไม่สนอยู่แล้ว เขาไม่รู้หรอกว่าเธออยู่ร้านไหน