ดารินสดใสที่ได้เจอญาติมากกว่าฉันที่เป็นแม่ ลุงยักษ์กับน้าสายธาร ยิ่งเห็นเขากับพ่อของเธอยิ่งอดอมยิ้มไม่ได้ แต่ภาพนี้จะอยู่ได้นานเหรอ คนอย่างรามน่ะเหรอจะรับผิดชอบ ฉันถอนหายใจแล้วเดินออกมาที่โรงงาน ทำงานเหมือนเช่นทุกวัน แต่วันอาทิตย์ฉันตัดสินใจแล้วว่าจะหยุด เมื่อก่อนทั้งทำงานทุกวันและเรียน แต่ตอนนี้ไม่จำเป็นต้องทำงานแล้วก็เรียนอย่างเอาเป็นเอาตายแล้ว อย่างไรก็จบแน่นอน
เมื่อได้เวลารุ่นน้องมาทำงานกันอย่างแข็งขันทั้งช่วยกันแพ็กช่วยกันไลฟ์จนสต็อกน้ำพริกหมดเกลี้ยง จนฉันยิ้มออกที่ไม่มีสินค้าเหลือค้างในสต็อก
“เด็ก ๆ ไปกินไอติมกันไหม”
“แว้นมอเตอร์ไซค์กันไปเหรอคะ” จะว่าไปไม่มียักษ์อยู่ฉันก็รู้สึกเหมือนขาดผู้ช่วยเวลาไปไหนมาไหน วันนี้วันเสาร์ลองชวนยักษ์ดีกว่า
“พี่โทรหาพี่ยักษ์ก่อน”
“ผัวเจ้ล่ะ” ฉันล่ะเกลียดคำนี้จริง ๆ
“บอกแล้วไงคู่ซ้อมยังไม่เลื่อนขั้น” น้อง ๆ มองบนจนฉันขำ คงนึกว่าคู่ซ้อมอะไรติ
