เช้าวันจันทร์ฉันมีเรียนแล้วดารินก็ต้องไปโรงเรียน แต่รามนี่สิกวนฉันทั้งคืนเพราะฉันไม่ให้นอนด้วย ไล่กลับไปคุยกับแม่ให้เรียบร้อย เดี๋ยวก็ไปโผล่หน้าต่างเป็นเงาตะคุ่ม ๆ เดี๋ยวก็มาเกาะประตูใช้เล็บขูดจนฉันใจอ่อน สุดท้ายต้องให้เข้าห้องไปนอนอีกฟากโดยมีดารินอยู่ตรงกลางแล้วคนขี้เซาแบบรามก็นอนไม่รู้จักตื่นเพราะเมื่อคืนกว่าจะหลับก็ตีหนึ่งตีสอง
“ราม เดี๋ยวสาย” ฉันแต่งตัวให้ลูกสาวแล้วจึงให้แม่ป้อนข้าวรอ ส่วนฉันเข้ามาแต่งตัวในห้องพลางปลุกรามให้ตื่นไปด้วย ขณะที่กำลังกลัดกระดุม ไอ้คนหน้ามึนก็เข้ามารวบด้านหลังแล้วซุกไซ้ซอกคอ
“ขอชื่นใจหน่อย” เขาไม่ยอมปล่อยจนเสื้อฉันยับและนั่นทำให้ฉันต้องแกะกระดุมออกแล้วเปลี่ยนตัวใหม่ พร้อมกับส่งสายตาคาดโทษ แต่เขากลับส่งสายตาโลมเลียร่างกายฉันกลับเพราะเนินอกใหญ่ ๆ ของฉันนี่ไง
“หิว...” เขาลากเสียงยาว ฉันไม่ต้องเดาก็รู้ว่าหิวอะไร
“ไปอาบน้ำจะไปมหาลัยแล้ว” ฉันเสียงแข็งใส่ ไม
