จ.ขอนแก่นเวลาต่อมา
พอมาถึงหมู่บ้านแห่งหนึ่ง ซึ่งเป็นหมู่บ้านที่ไม่ใหญ่นัก ตามทางเข้าหมู่บ้าน มีคุณตาคุณยาย
กำลังเดินตามฝูงวัว ถนนหนทางไม่ได้กว้างอะไรเลย รถสองคันแทบหลบหลีกกันไม่พ้น บางทีก็สวนกับรถอีแต๋น จนต้องต่างฝ่ายต่างชะลอ
“ เลี้ยวซ้ายข้างหน้านี้ค่ะ”
โฟกัสบอกผมอย่างตื่นเต้น ชะเง้อมองทางด้วยใจจดจ่อ พอขับผ่านวัด เธอก็ชี้ให้ผมดู
“นี่ไงคะ วัดในหมู่บ้าน ที่กัสบอกว่าจัดงานประจำปี เดี๋ยวเรามาเที่ยวกัน ”
ผมขับลึกมาเรื่อยๆ ตอนนี้เริ่มเปลี่ยวไม่มีบ้านคนแล้ว แต่มองเห็นบ้านอีกหลังอยู่กลางทุ่งนา
เป็นบ้านไม้เรือนไทยสองชั้น น่าจะเป็นหลังนี้แหล่ะ เพราะยัยตัวเล็กของผมชะเง้อคอแทบเคล็ดแล้ว พอรถเลี้ยวเข้ามาในเขตรั้วบ้าน ก็เห็นหญิง-ชายวัยกลางคนยืนยิ้มกว้ารออยู่
“ พ่อคะ!!แม่คะ!! คิดถึงจังเลย”
พอรถจอดสนิท โฟกัสก็รีบเปิดประตูลงรถ
แล้ววิ่งไปกอดพ่อกับแม่อย่างดีใจ
“ พ่อกับแม่ก็คิดถึงลูก คิดถึงที่สุดเ
