คนป่วยหลับนานมากเลย นี่ก็เย็นมากแล้วนะ
มีพี่พยาบาลเอาข้าวต้มกับยามาให้ ฉันต้องปลุกเขากินข้าวกินยาใช่มั้ย
“พี่ธีร์~พี่ธีร์~”
ฉันปลุกเบาๆ จนพี่ธีร์รู้สึกตัว
“มีอะไร ”
เขาตอบทั้งที่ลืมตาขึ้นนิดเดียว
“ลุกกินข้าวกินยาก่อนค่ะ เช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วค่อยนอนต่อ ”
ฉันเคยดูแลคนป่วยอยู่บ้าง ตอนที่พ่อผ่าไส้ติ่งแล้วนอนโรงพยาบาลสามสี่วัน ฉันก็เลยพอมีวิชาติดตัวมานิดหน่อย
“อืม…ช่วยหน่อยสิ ”
ฉันปรับเตียงขึ้น แล้วประคองพี่ธีร์ให้นั่งได้ถนัด
“กินเองได้ไหมคะ ”
ฉันเลื่อนโต๊ะกินข้าวมาตรงหน้าเขา
“ถ้ากินได้แล้วจะเรียกเธอมาทำไม ”
นั่นไง หงุดหงิดอีกแล้ว
“ก็แค่บอกว่าได้หรือไม่ได้ มันพูดยากตรงไหนคะ ”
ฉันบอกแกมประชด คนอะไรหงุดหงิดได้ตลอดเวลาจริงๆ
“กินไม่ได้ ”
“ก็แค่นั้นเอง ”
ฉันตักข้าวต้มคำไม่ใหญ่นักมาจ่อที่ปากพี่ธีร์ แล้วเขาก็อ้างับเบาๆ
“โอ้ยร้อน!!นี่เธอทำไมไม่เป่าว่ะ จะมาดูแลรึจะมาทำให้แย
