ตอนเย็นหลังเลิกเรียน ผมจอดรถรอโฟกัสที่หน้าคณะ พอเธอเห็นผมยืนรออยู่ข้างรถ เธอก็ยิ้มกว้างดีใจ รีบวิ่งสับเท้าเข้ามาหา
ตึก~ตึก~ตึก~
“อื้อ…คิดถึงอ่าาาาา ”
เด็กน้อยงอแง เอาหน้าซบที่แขนผม
“ขึ้นรถกัน ไลก้าคิดถึงแม่จะแย่ ”
“กรี๊ด!!ไปรับลูกมาแล้วเหรอคะ ”
โฟกัสดีใจใหญ่ รีบวิ่งไปหาไลก้าที่อยู่บนรถ
“ไลก้า~คิดถึงแม่มั้ย ”
จุ๊บๆๆๆ
แต่เหมือนตอนนี้จะถูกลูกเมินซะแล้ว เพราะผมมีข่าวร้ายที่ยังไม่ได้บอก
“เอ้า~ทำไมไลก้าหงอยแบบนี้ละคะ กัสว่าแปลกๆ ”
เธอทั้งกอดทั้งหอม แต่ไลก้าไม่ยอมเล่นด้วย
“ไลก้าติดป้าใจแจเลย ตอนพาขึ้นรถมาก็ร้องตามป้าใจ ตอนแรกจนพี่ถอดใจ ว่าจะวนรถกลับไปส่ง ดีที่หยุดร้อง แต่ก็เปลี่ยนเป็นเหงาแทน ”
ป้าใจเป็นคนใจดี เลี้ยงอะไรก็ดูแลรักและทะนุถนอม ไลก้าน่าจะชอบแบบนั้น
“เศร้าจังเลยค่ะ ลูกไม่รัก”
พอกลับมามาถึงคอนโด สถานที่ที่ไลก้าคุ้นเคยแท้ๆ ไลก้าก็ยังไม่ยอมกินอาหาร
“ ลองวีดีโอคอลคุยกับป้
