เช้าวันต่อมา
ฉันยืนส่งพ่อกับแม่ขึ้นรถตู้ รวมทั้งน้าอีก2คนด้วย
“แม่ไปนะลูก แม่ไปนะธีร์ /น้าไปนะ”
“บ้ายบายค่ะ/หวัดดีครับ ”
ปัง~
พอประตูรถปิดลง พร้อมกับรถที่เคลื่อนตัวออกช้าๆ ฉันก็ใจหายอย่างบอกไม่ถูก
“พี่ธีร์…ฮึก…”
ฉันร้องไห้กอดสามีแน่น ช่วงนี้ก็จะอ่อนไหวมากหน่อย น่าจะเกี่ยวกับเบบี๋ในท้อง หรือสามีเอาใจจนเคยตัวก็ไม่รู้
“ไม่เอา…ไม่ร้องนะคนเก่ง พี่อยู่นี่แล้ว ”
-ธีร์-
ผมเห็นแฟนเป็นเป็นแบบนี้ ผมยิ่งเป็นห่วงเข้าไปใหญ่ พยายามอ่อนโยนกับแฟนที่สุด
“วันนี้คุณแม่ต้องไปฝากครรภ์นะ ไม่งอแงสิครับ”
ผมรีบเช็ดน้ำตาให้โฟกัส และกอดปลอบอยู่แบบนั้น จนเธอดีขึ้นผมก็พาไปยังโรงพยาบาล
ห้องฝากครรภ์พิเศษ
-โฟกัส-
“เดี๋ยวนั่งรอพี่ตรงนี้ก่อนนะ ”
พี่ธีร์ประคองฉันให้นั่งรอที่เก้าอี้หน้าห้องฝากครรภ์ ส่วนตัวพี่ก็เดินไปยังหน้าเคาน์เตอร์พยาบาล
“ผมพาภรรยามาฝากครรภ์ครับ ”
“เชิญด้านในได้เลยค่ะ ”
แล้วพยาบาลก็ด
