Phakon [10] ข้อเสนอ
1364 คำ
บ้านพัก
“ไอ้บ้าภากร ไอ้คนฉวยโอกาส ไอ้ผู้ชายหน้าตัวเมีย ไอ้หน้าปลาไหลชนเขื่อน ไอ้#&**” สารพัดคำด่าที่โรสสิรินสบถด่าใส่คนตรงหน้า เมื่อเขาพาเธอกลับมาถึงที่บ้าน และบังคับให้เธอเปลี่ยนเสื้อผ้านั่งทำแผลอยู่ในห้อง
เขายอมให้เธอด่าโดยที่ไม่โต้กลับเลยซักนิดเดียว ลูกน้องที่ยืนดูอยู่ก็พากันหน้าสลดไปตามๆ กัน
“ฉันเกือบจะได้คุยกับพ่ออยู่แล้วเชียว นายนี่มัน…”
“เธอไม่เห็นเหรอว่าฝนมันตก หัวเข่าก็เป็นแผลอยากเลือดหมดตัวตายหรือยังไง”
“เรื่องของฉัน! โอ้ยย!!” โรสสิรินร้องขึ้นมาเสียงดัง เมื่อจู่ๆ ภากรก็ใช้ผ้าสำลีที่ชุบยาเหลืองอยู่กดลงที่แผลตรงหัวเข่าของเธออย่างแรง “อะไรของนายเนี่ย”
“แค่นี้เธอยังร้องจะเป็นจะตาย ถ้าวิ่งต่อไปแล้วได้แผลเพิ่มมา ไม่ต้องเรียกรถพยาบาลเลยหรอ?”
“ไอ้บ้า นายนี่มัน…”
“หยุดนะ ฉันเคยบอกเธอไปแล้วใช่มั้ย ว่าถ้าเธอยังไม่หยุดพูดไม่หยุดโวยวายฉันจะทำมากกว่าตีตูดเธอแน่” พูดจบสายตาของเขาก็ไล่มองเรือนร่างของคนตรงหน้า ด้วยสายตาที่บ่งบอกว่าต้องการเรื่องอย่างว่ามากๆ “เห็นฉันเป็นแบบนี้ ก็ไม่ได้แปลว่าฉันทำไม่เป็นนะ”
“อะ ไอ้บ้า ภากร นี่นาย!” โรสสิรินมีท่าทีหวาดระแวงคนตรงหน้า แต่ก็ยังทำถ้าใจดีสู้เสือไว้ก่อนให้รู้ว่าเธอก็ไม่ได้กลัวอะไรเลย
หนำซ้ำการกระทำของเธอยังบ่งบอกว่าเธอพร้อมที่จะสู้ถ้าเขาจะทำอะไรเธอ
“เหอะ! ฉันไม่เอาผู้หญิงที่ไม่เต็มใจให้เอาหรอก มันไม่มีอารมณ์” พูดจบใบหน้าหล่อก็กระตุกยิ้มมุมปากเล็กน้อย
“ไอ้บ้า อยากไปเอาใครก็ไป ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน” มือเล็กผลักร่างใหญ่ให้ออกไปห่างกาย ก่อนที่เธอจะเดินขากะเผลกขึ้นไปบนห้อง
“อ้าวจะรีบไปไหนล่ะ ไม่อยู่เถียงกับฉันก่อนหรอ?” ภากรตะโกนตามขึ้นไป
“ไม่ต้องมายุ่งกับฉันเลยไอ้บ้าภากร อยากไปไหนก็ไปไม่ต้องมายุ่งกับฉัน” โรสสิรินตะโกนตอบกลับลงมา ผู้ชายคนนี้ทำให้เธอหงุดหงิดได้ทุกครั้งและแทบจะทุกวัน
และมักจะพูดถึงเรื่องตายสะดือเพื่อเป็นการข่มขู่เธอด้วย
เวลาผ่านไป
หลังจากที่ทุกคนหลับกันหมดแล้ว โรสสิรินก็เดินออกมาเล่นที่หน้าชายหาดเพราะนอนไม่หลับ กำลังคิดถึงเรื่องที่ไปเจอเมื่อกลางวัน เธอทิ้งพ่อของเธอไปปล่อยให้พ่อของเธอลำบากขนาดนี้
“พ่อคะ ทำไมพ่อต้องหนีโรสด้วย” เธอบ่นพึมพำเบาๆ พร้อมกับกอดอกเดินไปเรื่อยๆ
แถวนี้ไม่ใช่สถานที่ท่องเที่ยวก็เลยไม่ค่อยมีนักท่องเที่ยวมาเที่ยวเท่าไหร่ ส่วนใหญ่ก็จะเป็นที่พักบ้านคน เป็นป่า
ถ้าได้เจอพ่ออีกครั้งได้คุยกับพ่อเธอก็คงจะหาที่ให้พ่อของเธออยู่ดีกว่านี้ ไม่ต้องให้พ่อของเธอทำงาน
“อย่าหนีไปไหนอีกเลยนะพ่อ โรสไม่เคยเกลียดไม่เคยโกรธพ่อเลยนะ” เธอสัมผัสได้ว่าพ่อของเธอยังรักเธอเสมอ แต่ที่ทำแบบนั้นก็เพราะว่าเครียดกับปัญหาที่เผชิญอยู่ สำหรับลูกอย่างเธอแล้วให้ตายยังไงก็ตัดพ่อไม่ขาดอยู่ดี
“มาเดินทำอะไรอยู่ตรงนี้คนเดียว”
“….” เสียงใหญ่ที่ทักขึ้นจากทางด้านหลัง ทำให้โรสสิรินหยุดเดินแล้วหันหลังกลับไปมอง “เรื่องของฉัน”
“ไม่หนาวหรือยังไง ฝนตกแบบนี้อากาศมันเย็นนะ”
“….” เธอไม่ได้ตอบอะไรภากรไป
“โกรธฉันเรื่องที่ฉันพูดเมื่อตอนเย็นเหรอ?”
“….”
“ฉันขอโทษนะที่พูดแรงไป ไม่คิดว่าเธอจะ…”
“แค่คำพูดพวกนั้นมันไม่ได้ทำให้ฉันรู้สึกไม่ดีได้หรอก” เธอตอบกลับ ที่ออกมาเดินเล่นก็เพราะว่านอนไม่หลับ ไม่ได้เก็บคำพูดพวกนั้นมาคิดอะไรมากเลย เพราะเธอไม่ใช่คนคิดมากอะไรกับคำพูดอยู่แล้ว
“อ้าว แล้วเธอเป็นอะไรของเธอล่ะ ทำไมถึงได้มาเดินตากลมเป็นนางเอกเอ็มวีแบบนี้”
“ก็บอกแล้วไงว่ามันเรื่องของฉัน”
“ถามดีๆ นะโรสสิริน เธอกับฉันไม่กัดกันสักวันจะได้ไหม”
“ไม่ได้” เธอสวนกลับทันควัน
“ถ้าฉันขอโทษเธอ เธอจะยอมคุยดีๆ กับฉันบ้างได้ไหม”
“เพื่ออะไร นายกับฉันจะคุยด้วยดีกันไปเพื่ออะไร?” เธอถามกลับ
“ก็…ก็ตั้งแต่ฉันโตมาฉันก็ยังไม่เคยเป็นศัตรูกับใครเลยนะ อีกอย่างฉันก็ไม่อยากเป็นศัตรูกับผู้หญิงด้วย”
“ฉันก็ไม่ได้ให้นายคิดว่าฉันเป็นศัตรูสักหน่อย” เธอตอบเสียงเรียบ
“งั้นก็ดีกันนะ” ภากรยื่นนิ้วก้อยออกมาชูไปที่โรสสิริน
“ฉันไม่ใช่เด็กแล้วนะ ที่จะโกรธเพื่อนแล้วเกี่ยวก้อยขอคืนดีกันได้”
“แล้วฉันต้องทำยังไงล่ะเธอถึงจะหายโกรธ”
“ก็ฉันบอกแล้วไงว่าไม่ต้องทำอะไร ฉันไม่ได้โกรธนายสักหน่อย ที่ฉันออกมาเดินเล่นก็เพราะว่าฉันนอนไม่หลับ”
“ถ้าอย่างนั้นฉันเดินเป็นเพื่อนนะ”
“แล้วแต่..”
“ถามอะไรหน่อยสิ”
“ว่า?”
“เธอย้ายไปอยู่ที่ฝรั่งเศสตั้งแต่เด็กแล้วหรอ”
“อืม”
“แล้วเธอก็เรียนจบที่นั่นเลยหรอ”
“อืม”
“เคยมีแฟนไหม?”
“ไม่เคย แล้วก็ไม่อยากมีด้วย”
“อ่อ เธออยากได้บ้านหลังนี้คืนเหรอ”
“ใจจริงก็อยากได้คืนนะ แต่ตอนนี้ฉันไม่อยากได้คืนแล้วล่ะ”
“ทำไมล่ะ?”
“ฉันไม่รู้ว่าจะซื้อกลับมาทำไม ในเมื่อพ่อตั้งใจที่จะขายไปแล้วก็แสดงว่าพ่อตัดสินใจดีแล้ว”
“แล้วเธอไม่รักบ้านหลังนี้เหรอ?”
“ก็รัก แต่ฉันไม่รู้จะซื้อกลับขึ้นมาเพื่ออะไร นายเป็นเจ้าของบ้านคนใหม่ก็ดูแลบ้านหลังนี้ดีอยู่แล้วนี่นา ฉันซื้อไว้ฉันก็ไม่ได้มาอยู่ เพราะฉันก็ต้องกลับฝรั่งเศสอยู่ดี”
“….” ภากรไม่ได้ตอบอะไร ได้แต่มองหน้าของโรสสิรินนิ่งๆ
“นายเป็นเจ้าของก็ดูแลบ้านหลังนี้ให้ดีๆ ถ้าไม่ลำบากอะไรก็อยากขายต่อให้ใคร แต่ถ้าอยากขายต่อก็บอกฉัน ฉันจะเป็นคนซื้อบ้านหลังนี้เอาไว้เอง”
“ถ้าฉันจะขายให้เธอเลยล่ะ”
“เจ้าของบริษัทยักษ์ใหญ่อย่างนายคงไม่เดือดร้อนเรื่องเงินหรอกมั้ง อีกอย่างแค่ขายบ้านหลังเล็กๆ แค่นี้คงไม่ได้ช่วยอะไรมากมายหรอก”
“ฉันรู้ว่าเธออยากได้คืน ฉันจะขายให้เธอ แต่มีข้อแม้”
“ว่า”
“ตกลงเป็นแฟนกับฉัน”
“ไม่” เธอตอบกลับเสียงแข็ง
“ถ้าอย่างนั้นฉันก็จะขายบ้านหลังนี้ให้กับคนอื่น ที่ไม่ใช่เธอ”
“นี่นาย?”
“ยอมตกลงเป็นแฟนกับฉัน แล้วบ้านหลังนี้จะตกเป็นของเธอ”
“แบบนี้มันมัดมือชกกันเลยนี่นา”
“ตกลงเอามั้ย ถ้าเธอไม่เอาพรุ่งนี้ฉันจะให้ลูกน้องติดต่อนายหน้ามาประมูลราคาแล้วก็ขายบ้านเลย”
“มีสัญญามั้ย”
“สัญญาอะไร?”
“สัญญาที่ฉันจะต้องตกลงเป็นแฟนกับนายไง”
“ไม่มีสัญญา ทันทีที่เธอตอบตกลงเป็นแฟนกับฉัน เราก็จะเป็นแฟนกันตลอดไป”
“เหอะ! นายนี่มันเอาแต่ใจชะมัดเลย”
“ตกลงมั้ย?”
“….”
“ฉันไม่มีเวลาให้เธอคิดหรอกนะโรสสิริน”
“เออ ตกลงก็ได้!”
“แค่นั้นแหละ” ภากรยกยิ้มอย่างพอใจ
“ชิ! ไอ้บ้า!” โรสสิรินรีบเดินกลับเข้าไปในบ้านทันที
“รู้จักฤทธิ์ฉันน้อยไปซะแล้วนายภากร เจอดีแน่”
- ผู้เขียน
