“โรสจ๋า…”
“ว่า?” ฉันขานรับนายภากร แต่ไม่ได้หันหน้าไปมองเจ้าตัวเพราะกำลังนั่งเล่นโทรศัพท์อยู่
มีเรื่องอะไรอีกล่ะถึงได้เรียกเสียงอ่อนเสียงหวานขนาดนี้
“ฉันมีของจะให้”
“อะไรเหรอ?”
“หันมาดูก่อนสิ”
“….” ฉันละสายตาจากโทรศัพท์หันไปมองนายภากร เขายื่นสร้อยเส้นนึงให้กับฉัน มันเป็นสร้อยที่มีเม็ดมุกเล็กๆ อยู่ตรงกลาง “ทำไม…นายให้ฉันหรอ?”
“อื้ม ฉันซื้อมาได้สักพักแล้วล่ะ แต่ยังไม่มีเวลาเอามาให้เธอสักที”
“….” ฉันมองสร้อยเส้นนั้นด้วยความลังเล ฉันก็เพิ่งจะพูดกับแม่ของเขาไปเองว่าฉันไม่ใช่ผู้หญิงเห็นแก่เงิน ถ้าฉันรับสร้อยเส้นนี้มาฉันจะกลายเป็นผู้หญิงเห็นแก่เงินหรือเปล่า
“ไม่ต้องกลัวหรอกรับไปเถอะ ถือว่าเป็นของแทนใจที่ฉันซื้อให้ ไปอยู่ที่ฝรั่งเศสก็ใส่ด้วยนะ”
“ขอบคุณนะที่ซื้อให้”
“เดี๋ยวฉันใส่ให้นะ”
“โอเค” ฉันรวบผมของตัวเองขึ้น ให้นายภากรใส่สร้อยคอให้
“สวยมากเลยโรส”
“หวังว่าให้ของฉันแล้วจ
