ตกเย็น
“คิดถึงพ่อเหรอโรส?”
“อืม…” ฉันขานรับเสียงแผ่ว ฉันกำลังคิดถึงเรื่องที่เจอวันนี้ต่างหากล่ะ ไม่รู้ทำไมเหมือนกันว่าพ่อถึงจำฉันไม่ได้
หรืออาจจะเป็นเพราะว่าพ่อไม่เคยเห็นการเติบโตของฉัน เราสองคนได้มาเจอกันอีกทีก็ต่อเมื่อฉันโตแล้ว
แต่พ่อก็ไม่เคยลืมฉันเลยพ่อยังเก็บฉันไว้ในความทรงจำเสมอ แต่เป็นตัวฉันในรูปแบบของเด็กน้อยผมยาวคนนั้นไม่ใช่โรสสิรินที่โตเป็นสาวแล้วอย่างนี้
“พ่อของเธอ…”
“อืม..พ่อจำฉันไม่ได้เลย พ่อเหมือนคนความจำเสื่อม”
“ไม่หรอก พ่อของเธอไม่ได้ลืมเธอนะโรส”
“เป็นเพราะว่าเราสองคนไม่เคยเจอกันเลย พ่อก็เลยไม่คิดว่าเป็นฉัน แต่ทำไมพ่อถึงยังคิดว่าฉันเป็นเด็กอยู่ล่ะ นี่มันก็ผ่านมานานแล้วนะ” นี่แหละที่ทำให้ฉันสงสัยและคิดว่าพ่ออาจจะความจำเสื่อม
แล้วพ่อความจำเสื่อมได้ยังไง เกิดจากอะไรที่ทำให้พ่อความจำเสื่อมได้ เพราะเหล้าเหรอ
“แกคงยึดติดอยู่กับอดีตละมั้ง ก็เลยไม่คิดว่าเธอจะโตขนาดน
