“ปิงรักพี่คริษฐ์นะคะ”
“กลับไปคราวนี้พี่เองจะเป็นคนเปิดเผยทุกอย่างและทำให้ทุกคนหายข้องใจเรื่องความสัมพันธ์ของเราเสียที และที่พี่ดีใจมากกว่าอะไรทั้งหมดก็คือ ตอนมาหาปิงที่นี่ ปิงยังเก็บลูกของเราเอาไว้ พี่ดีใจมากที่เห็นปิงแพ้ท้อง”
“ปิงเหนื่อยมากเลยนะคะ...พี่คริษฐ์ ตอนนี้ปิงกลัวค่ะ”
“กลัวอะไร พี่กอดปิงไว้แล้วนี่ไง”
“ปิงกลัวเวลากลางคืน เป็นตั้งแต่ตอนที่ต้องอยู่คนเดียว ปิงกำลังจิตตกใช่ไหมคะ”
“พี่เองที่ทำให้ปิงเป็นอย่างนั้น ที่ผ่านมาปิงต้องพบกับความสูญเสียมากพอแล้ว นับแต่นี้ไปพี่จะอยู่กับปิง จะไม่ทิ้งน้องสาวของพี่ไปไหนอีก จะไม่ปล่อยให้ปิงต้องอยู่คนเดียว”
“พี่คริษฐ์...ปิงคิดถึงพ่อกับแม่มาก ๆ เลยค่ะ”
หญิงสาวเริ่มสะอื้นเบาๆ ขณะชายหนุ่มตระกองกอดร่างน้อยบนตักไว้อย่างถนอม คริษฐ์ค่อย ๆ เอนหลังพิงโคนไม้ใหญ่ กดศรีษะทุยของปิยฉัตรไว้แนบอก รู้สึกถึงแรงหอบสะอื้นของคนในอ้อมแขน นัยน์ตาคมจ้องมองแสงไฟลุกโชน
