“ถ้าเป็นเรื่องของอันนา...ปิงรับรู้และยอมรับค่ะ”
“ไม่มีเรื่องของใครทั้งนั้น มีแต่เรื่องของเรา เรื่องที่พี่อยาก บอกปิง ผู้หญิงที่พี่รักเพียงคนเดียว”
“พี่คริษฐ์...”
เสียงแผ่วต่ำลอดออกจากปากระริก อากาศในป่าตอนกลางคืนเริ่มหนาวเยือกจนหญิงสาวต้องห่อไหล่และดูเหมือนคริษฐ์จะรู้สึกได้ เขากระหวัดวงแขนรัดร่างนั้นแนบชิดกับตัว ชายหนุ่มแนบแก้มสากระคายขนเครากับแก้มนวล จูบเบา ๆ บนพวงแก้มนุ่มที่เริ่มเป็นสีระเรื่อและกระซิบถาม
“หนาวหรือปิง”
“หนาวค่ะ ปิงอยากออกไปจากที่นี่ ในนี้ทั้งชื้นทั้งเย็น แต่ตอนนี้พวกเราหลงป่าใช่ไหมคะ”
“พี่จะพาปิงออกไป จริง ๆ แล้วพี่หักไม้ทำสัญลักษณ์เอาไว้จะได้จำทางเดิมได้แต่ปิงเจ็บขา พี่กลัวว่าปิงจะเดินไม่ไหว ที่สำคัญพี่ไม่อยากให้ปิงเจ็บตัวมากไปกว่านี้ พี่กลัวว่า...”
“พี่คริษฐ์กลัวอะไรคะ?”
“พี่กลัวว่าจะกระทบลูกในท้อง”
“พี่คริษฐ์...”
ปิยฉัตรหน้าตื่น เธอนิ่งอึ้งเมื่อได้ยินเช่
