“อุ๊ย!...นี่มันจะหกโมงเย็นแล้วนะคะนี่””
น้ำหวานหน้าตื่นเมื่อก้มลงดูนาฬิกาและเห็นว่าเป็นเวลาใกล้อัสดงค์ คริษฐ์แหงนมองท้องฟ้าที่อาบด้วยแสงมลังมะเลืองซึ่งอีกไม่นานก็จะถูกความมืดกลืนไปจนหมด เขาหันไปมองรอบ ๆ น้ำตกก็ไม่เห็นเงาของปิยฉัตรจึงหันกลับมาบอกน้ำหวานว่า
“น้องหวาน เดี่ยวพี่จะลองตามไปดูที่ป่าด้านโน้น พี่เห็นปิงเดินเข้าไปทางนั้น”
“รีบ ๆ เลยนะคะ เพราะนี่มันใกล้จะค่ำแล้ว...อืม...ถ้าครึ่งชั่วโมงพี่คริษฐ์ยังไม่กลับออกมาหวานจะตามคนมาช่วยหาปิงนะคะ”
“ไม่ต้องกังวลหรอก เดี่ยวพี่นะรีบหาปิงให้เร็วที่สุด เขาคงเดินไปไม่ไกลหรอกเพราะแถวนี้เป็นป่ารก”
ร่างสูงวิ่งไปหยิบเสื้อขึ้นมาสวมใส่และวิ่งเข้าไปตามเส้นทางเดินเท้าเล็ก ๆ ซึ่งเขาคิดว่าปิยฉัตรน่าจะเดินเข้าไปทางนั้น คริษฐ์เดินพลางส่งเสียงเรียก
“ปิง...ปิงอยู่ไหน...ปิง”
เขาเรียกอยู่อย่างนั้นตลอดเวลาที่เดินเข้าไปในป่ารกมากขึ้นเรื่อย ๆ และพบว่ามีพันธุ์ไม้แ
