“ใครมาหาเหรอจ๊ะหวาน”
ปิยฉัตรถามเพราะนึกว่าน้ำหวานเดินกลับมา หญิงสาวถอนใจเบา ๆ แล้วหันกลับไปหากต้องผงะนิ่งเมื่อเห็นว่าเพื่อนของเธอไมได้เดินกลับมาคนเดียวแต่มีใครอีกคนเดินตามมาด้วย
“พี่คริษฐ์...”
เสียงแผ่วเบาลอดจากปากระริกของหญิงสาว ปิยฉัตรลุกขึ้นยืนและจ้องมองร่างสูงสง่าของพี่ชายต่างสายเลือดที่ไม่นึกว่าเขาจะมาปรากฎตัวที่นี่ ขณะนั้นน้ำหวานซึ่งยืนข้าง ๆ ชายหนุ่มก็มองทั้งสองที่กำลังเผชิญหน้ากันก่อนพูดขึ้นว่า
“เอ้อ...พี่คริษฐ์...นั่งก่อนซีคะ เดี๋ยวหวานจะเอาขนมมาให้นะคะ”
“ขอบคุณมากครับน้องหวาน”
คริษฐ์หันไปพูดกับน้ำหวานที่รีบปลีกตัวกลับไปที่บ้านปล่อยให้เพื่อนของเธอต้องเผชิญหน้ากับพี่ชายเพียงลำพัง ปิยฉัตรรู้สึกว่ามือชาไปชั่วขณะ เธอเหน็บหนาวขึ้นมาโดยปราศจากความยินดีเพราะไม่รู้ว่าการมาครั้งนี้ของเขามีจุดประสงค์อะไร หญิงสาวพยายามเก็บกลั้นน้ำตา ไม่อยากให้เขาเห็นความอ่อนแอทั้งที่ความจริงแล้วเธอไม่เ
