“ปิงไม่รู้จะพูดอะไรค่ะ และคิดว่าพี่คริษฐ์คงจะคุยกับเลขาของพี่คริษฐ์ไปแล้วกระมัง”
“ไม่เอาน่า ไม่เห็นจะเกี่ยวกันเลย อย่าทำเป็นเด็กขี้งอนอย่างนี้สิ”
“ปิงไม่ได้งอนนะคะ”
คราวนี้เธอหันไปมองหน้าเขาตรง ๆ นัยน์ตาคู่สวยฉายประกายกล้าเล็กน้อยก่อนหม่นแสงลงอย่างรวดเร็ว คริษฐ์เองก็รู้สึกไม่ค่อยดีนักเมื่อเห็นสีหน้าและแววตาของเธอในเวลานี้ เขาถอนใจเบา ๆ และดึงมือร่างเล็กไปกุมไว้
“ปิง...หลัง ๆ ปิงจะโกรธพี่บ่อย แล้วเวลาโกรธปิงก็เงียบไปเลย พี่ทำตัวไม่ถูกนะรู้ไหม บอกพี่ได้หรือเปล่าว่าพี่ควรต้องทำยังไง”
“พี่คริษฐ์อยากรู้หรือคะว่าต้องทำยังไง พี่คริษฐ์คะ...ปิงไม่สบายใจที่เราสองคนต้องอยู่แบบนี้ ต้องเก็บความรู้สึกเวลาอยู่ต่อหน้าคนอื่น พี่คริษฐ์ไม่รู้หรอกนะคะว่าปิงทรมานมากแค่ไหนเวลาเห็นพี่คริษฐ์พูดคุยหรืออยู่กับผู้หญิงคนอื่น”
“ปิงคิดมากไปแล้ว พี่ไม่ได้คิดอย่างที่ปิงคิดนะ”
“ปิงคิดเรื่องนี้ตลอดเวลาค่ะ ปิงทรมานเ
