(2 วันต่อมา)
ณ บ้านปริยากรสกุล เวลา 16.45 น.
“หนูเขียนจะไปไหนครับ”
ลุงชาติคนขับรถของบ้านตะโกนถามขึ้นเมื่อเห็นฉันขึ้นนั่งคร่อมรถจักรยานยนต์ เท้าเล็กเตะขาตั้งขึ้นแล้วค่อย ๆ ถอยรถออกจากที่จอด เมื่อหันไปมองตามเสียง จึงพบว่าเจ้าของคำถามได้เดินตรงเข้ามาหาพร้อมหมวกกันน็อกพอดี กำลังจะถามหาพอดีทุกคนที่นี่รู้ใจฉันดีจริง ๆ
“ขอบคุณค่ะลุงชาติ” เสียงหวานตอบกลับพร้อมยกมือไหว้ก่อนรับหมวกกันน็อกมาสวมเข้าที่หัวตัวเอง
“จะไปไหนครับ อยากได้อะไรเดี๋ยวลุงให้คนไปซื้อให้”
“ไม่เป็นอะไร เขียนจะไปซื้อพวกของใช้กับสีน้ำยังไงต้องเลือกเองอยู่แล้วค่ะ” ไม่ได้ไปเรียนมา 3 วันแล้วรวมวันที่หยุดเพราะป่วย ฉันพึ่งหายดีวันนี้ซึ่งมันตรงกับวันที่ไม่มีเรียนพอดีอีกเลยว่าจะไปหาเดินเล่นที่ห้าง ซื้อของใช้ส่วนตัวกับสีน้ำดีกว่า
นอนเหงามันน่าเบื่อใช้เวลาว่างให้เป็นประโยชน์ พ่อกับแม่ก็ไม่อยู่บ้านด้วยตอนนี้เลยมีแค่ฉันคนเดียว เหงาม
