ทฤษฎีหยุดรัก ที่ 7 : แฟนเก่าของแฟน
1098 คำ
“ทำไมเข้าไม่ได้คะ หนูมีบัตรเมมเบอร์นะ”
“วันนี้ไม่สามารถเข้าได้ครับ”
“ไหนว่ามีงานปาร์ตี้ไง ยกเลิกแล้วเหรอ”
“ครับ”
“มีใครสั่งไม่ให้หนูเข้าหรือเปล่า ทั้งสามที่เลยนะ!”
เสียงแหลมเล็กเถียงกลับอย่างไม่ยอม ชูบัตรเมมเบอร์ของผับแห่งนี้ให้การ์ดทั้ง 3 คนได้เห็น ของขวัญไม่ทันรู้ตัวเลยว่ามีใครอีกคนเดินเข้ามาจากด้านหลังแล้ว ฉันได้ยินบทสนทนานั่นเต็มสองหูแต่ไม่คิดจะทักทายหรือสนใจอะไรเธอทั้งนั้น ไม่รู้ว่าความสัมพันธ์ทั้งคู่จริง ๆ แล้วเป็นยังไง รู้เพียงว่าทำให้แตกหักตายกันไปข้างน่าสนุกที่สุด
“นี่ค่ะ” ฉันพูดขึ้นเมื่อก้าวเข้ามายืนเคียงข้างของขวัญ ยื่นหน้าจอโทรศัพท์ยืนยันตัวตนสำหรับการเข้าไปข้างในและจังหวะนั้นเอง ที่ของขวัญหันมามอง เห็นด้วยหางตายังรู้เลยว่าฉันถูกรุ่นน้องคนนี้มองด้วยสายตายังไง
“เชิญครับ” การ์ดผู้ชายร่างสูงผายมือพร้อมพาตัวเองก้าวเท้าหลบให้ฉันเดินเข้าไปภายใน แต่ยังไม่ทันขยับตัวเสียงน่าหนวกหูของผู้หญิงที่ยืนอยู่ด้วยกันได้ดังขึ้น
“เดี๋ยว! ทำไมเข้าไปได้...ที่ว่าเหมาทั้งหมดเหมาจริงเหรอ” จากเสียงโวยวายในประโยคแรกเปลี่ยนเป็นน้ำเสียงอ่อนลงอย่างรู้สึกได้ชัด ตกใจหรือประหลาดใจ? อาจจะไม่ใช่ทั้งสองอย่างคิดว่าน่าจะข้องใจมากกว่า
“ใครเขาพูดเล่นกัน เหมามาอยู่กับเจ้าของไง” เป็นครั้งแรกตั้งแต่ที่พาตัวเองมายืนอยู่ตรงได้ หันไปมองสบตากับอีกฝ่ายแต่กลับถูกเธอไล่สายตามองตั้งแต่หัวจรดเท้า ทำให้ฉันต้องหมุนตัวหันกลับไปประจันอย่างตรงไปตรงมาใช้สายตาไล่มองคนตรงหน้าแบบเดียวกัน
เด็กคนนี้น่ารักมากนะ ตัวเล็ก ผิวขาว หุ่นดี หน้าอก...เกินตัวจังเลย! แต่เพียงภายนอกไม่น่าจะหยุดผู้ชายอย่างแอสตันได้แน่นอน นิสัยชอบตามจู้จี้และพยายามแสดงตัวเกินฐานะคนคุยนั่นอีก ถ้าฉันเป็นเขาก็ไปต่อไม่ไหวเหมือนกัน
“ตั้งใจใช่มั้ย”
“เรื่อง?” ไม่เข้าใจคำถามของเธอเลย ตั้งใจอะไร?
“เพราะพี่เป็นเพื่อนกับพี่โป๊ยเซียน รู้ว่าเรามีปัญหากันแล้วก็รู้ว่าของขวัญเป็นแฟนพี่แอสตัน แต่พี่ก็เข้ามาวุ่นวายแย่งแฟนคนอื่นเพราะอยากเอาคืนให้เพื่อน...หน้าด้าน” คำว่า ‘หน้าด้าน’ กระแทกใส่หน้าฉันอย่างจัง
“ไม่แปลกหรอกที่แอสตันไม่เอา” น้ำเสียงนิ่งเรียบของฉันพอจะทำให้เธอรู้สึกเจ็บขึ้นมาบ้างหรือเปล่าก็ไม่รู้ แต่สิ่งที่พูดนี่ไม่ได้อยากจะสอนหรือเตือนสติทั้งนั้น เพราะฉันด่าจริงแน่นอน
“....!”
“อย่าไปชี้หน้าว่าใครเขาไปแย่งแฟนตัวเองถ้าเขาไม่ได้ทำจริง โดนตบมาเสียดายหน้าสวย ๆ นี่หมด แล้วที่รู้มาก็คือเธอเป็นแค่คนคุย ผู้ชายเลิกคุยไปเองหรือไม่จริง?”
“....” ของขวัญนิ่งค้างไปพูดอะไรต่อไม่ถูก เรื่องพวกนี้ไม่คิดว่าคนในมหาวิทยาลัยเขาจะรู้กันหรือไง...เขาพูดกันไปถึงไหนต่อไหน เพื่อนไม่เตือนสติเลยล่ะสิ
“แล้วคำว่ายุ่งกับแฟนคนอื่นพี่ต้องเป็นคนพูดหรือเปล่า ข่าวลือมันมีมูลความจริงทั้งนั้น ยอมรับก็ได้ว่าเราเป็นแฟนกัน” นึกอะไรขึ้นมาได้แล้ว ทุกคนต่างลือกันว่าฉันกับแอสตันเป็นแฟนกันอยู่ ลืมไปเลยแฮะ
“พี่แอสตันไม่เอาพี่หรอก...พี่” ของขวัญที่กำลังตอบโต้ฉันด้วยน้ำเสียงแข็งกระด้าง จู่ ๆ เธอก็ซีดเผือด เสียงแผ่วเอ่ยเรียกฉันค้างเอาไว้แบบนั้น ยังดีนะที่เธอเรียกว่าพี่ไม่เรียกอีเป็นอันว่าโอเค
พรึ่บ!
“เป็นแฟนกันถ้างั้นจะทำอะไรก็ได้สินะ” และแล้วสิ่งที่คิดก็ได้คำตอบ คำว่า ‘พี่’ สุดท้ายนั้นมันไม่ได้หมายถึงฉัน
ช่วงเอวบางรับรู้ได้ถึงความอบอุ่นจากท่อนแขนที่โอบกอดจากด้านหลัง แผ่นหลังเล็กสัมผัสชิดกับอกกว้างและได้กลิ่นน้ำหอมผู้ชายจากอีกฝ่าย ตามด้วยไออุ่นจากร่างกายที่เข้ามายืนซ้อนด้านหลัง เขามาดักฉันจริงเหรอเนี่ย...
“ปล่อย! ....อายเขานะแอสตันคนเยอะแยะ” ความลืมตัวทำให้เผลอหันไปตะคอกเขาเสียงดัง ใบหน้าสวยเอี้ยวไปมองทำได้เพียงกะพริบตามองปริบ ๆ
“ไม่เห็นอายเลย คนกันเอง” คำตอบและสายตาที่ก้มมองลงมารับรู้ได้ถึงความกวนประสาทเต็มไปหมด แล้วแขนที่กอดเอวอยู่กระชับแน่นขึ้นเหมือนกลัวว่าฉันจะหายไป
“กลัวแฟนหายเหรอ กอดแน่นเชียว” รักมากมั้ง!
“แปลกแบบนี้มีคนเดียว เอาปูนไปหยอดก็หาไม่ได้แล้วรุ่นนี้” ไม่ได้ถึงคนแน่นอน!
“ปากน่ามาก...ปากแบบนี้ก็มีคนเดียวเหมือนกัน คำพูดคำจาเหมือนไม่ได้กินข้าวเหมือนกิน...อา หาร เม็ด” คำหลังฉันขยับปากพูดทีละคำอย่างไม่มีเสียง มั่นใจได้ว่าเขาต้องอ่านปากออกแน่นอน
“อยากจูบเหรอ เข้าไปที่ห้องทำงานกัน” พูดจบก็ออกแรงดึงร่างเล็กที่อยู่ในอ้อมกอดให้ก้าวถอยหลังเพื่อพาเดินเข้าในผับของเขา ส่วนฉันพยายามยื้อตัวเองไว้ทำให้แอสตันต้องเปลี่ยนมาเป็นจับแขนเรียวไว้ ออกแรงลากให้เดินตามไปพร้อมกัน
“อะ ฮะ!” แล้วทำไมอ่านปากฉันไปทางนั้นได้ล่ะ!
“พี่แอสตันคะ! อย่าเลิกกับของขวัญเลยนะคะ หนูขอโทษ หนูจะไม่ทำอย่างที่ผ่านนะคะ!” ของขวัญพุ่งตัวเข้ามาหา แต่ติดการ์ดที่เข้ามาดักหน้าเธอไว้ ใช้มือล็อกแขนของของขวัญไว้แน่นไม่สามารถเข้าใกล้เรา 2 คนได้ แม้จะพยายามดิ้นยังไงเรี่ยวแรงของผู้หญิงย่อมแพ้ผู้ชายอยู่ดี
เจ้าของชื่อที่ถูกเรียกซ้ำไปซ้ำมาไม่ได้สนใจเธอแม้นิดเดียว แอสตันลากตัวฉันเข้าไปข้างในไม่มีการพูดถึงหรือมองของขวัญ ความเย็นชา เฉยชา ทุกอย่างเขาแสดงชัดเจนในความสัมพันธ์ว่ามันจบลงและไม่สามารถกลับมาได้อีก เท้าเล็กก้าวเดินไปตามแรงดึง บรรยากาศในผับไร้ผู้คนมีเพียงพนักงาน เนื่องจากมันถูกเหมาทั้งหมดมีเพียงเสียงเพลงเท่านั้นเพราะ...
วันนี้จะมีแค่เรา 2 คนที่อยู่ด้วยกันที่นี่
- ผู้เขียน
