“ขอบคุณนะคะที่ช่วยครอบครัวหนูเล็กเอาไว้ แล้วก็ช่วยหนูเล็กเอาไว้ด้วย”
“ช่วยครอบครัวพี่ยินดี แต่ช่วยหนูเล็กเอาไว้ยังไงกัน” เขาถามอย่างงงๆ
“ยังไม่รู้อีกเหรอว่าหนูเล็กไม่อยากแต่งงานกับเสี่ยไกร คนบ้า นี่แน่ะๆ” เธอทุบเขาอย่างงอนๆ
“เอ้า... ใครจะไปรู้ เห็นอยากหนีจากพี่ไปนัก”
“ใครอยากหนี พี่เมฆไล่หนูเล็กเองต่างหาก”
“ไม่ได้ไล่สักคำ อยู่กับพี่แค่อยากให้รู้ว่าพี่ยินดีรับฟังทุกปัญหา ไม่ใช่เอาแต่ถอนใจ พอถามก็บอกว่าเปล่าๆ แบบนี้ไม่ให้พี่น้อยใจได้ยังไงกัน”
“ก็หนูเล็กกลัวพี่เมฆไม่ช่วย”
“แล้วพูดหรือไง คิดเองเออเองตลอด” เขาบีบจมูกเธอเบาๆ
“ขอบคุณนะคะ” หยาดทิพย์แนบแก้มกับหน้าผากของคนที่นอนหนุนตักเธออยู่ คนที่ทำกิริยาน่ารัก ทำให้เมฆาอดไม่ได้ที่จะยื่นจมูกขึ้นไปดอมดมกลิ่นแก้มสาว การปล่อยวางมันดีแบบนี้นี่เอง มันทำให้เขาโล่งอย่างประหลาด และความรักมันก็ดีแบบนี้นี่เอง มันทำให้เขามีความสุข หัวใจของเขามันเต้น
