บทที่ 17
ทางแยก
สองแขนเรียวเล็กโอบกอดรอบลำคอของบุรุษแน พลางครางเสียงหวานกระเส่าที่ข้างหู ทำเอาภูผาคลั่งดันร่างบอบบางติดกำแพงเย็นเฉียบแล้วกดกระแทกความแข็งแกร่งของตนเองอย่างเร่าร้อน
...แม่ง มึงบอกกูให้ทำกับพี่หอมเบาๆ กูอยากอัดคลิปตอนนี้ไว้ให้มึงดูจริงๆ ว่ามึงก็แทบจะกินพี่หอมไปทั้งตัวอยู่แล้ว...
อชิหัวเราะเสียงเบามองบทรักของภูผาและต้นหอมที่ยังคงดำเนินไปอย่างดุเดือด แก่นกายก็เกิดแข็งตึงขึ้นมาจนเขาต้องเริ่มใช้มือช่วยตัวเอง
ใบหน้าคมคายซุกเข้าที่ลำคอระหงแล้วออกแรงกัดจนเป็นรอยฟันชัดเจน
“พี่หอม พี่เป็นของผมนะครับ เป็นของผม อ่า...” และแล้วในที่สุดร่างสายธารสีขาวก็พวยพุ่งเข้าสู่ช่องรักจนล้นออกมา ส่วนต้นหอมนั้นเกร็งไปทั่วทั้งร่างแล้วบีบรัดแก่นกายไม่ยอมปล่อย
เธอหอบหายใจเหนื่อยซบกับแผงอกกว้างอย่างหมดแรง ดวงตากลมกะพริบอย่างเชื่องช้า เห็นแล้วสองหนุ่มก็รู้ได้ทันทีว่าคงถึงขีดจำกัดของต้นหอมแล้ว จึงปล่
